Pupila de Águila - Violeta Parra

Un pajarillo vino a posarse bajo mi arbolito,

era de noche, yo no podía ver su dibujito,

se lamentaba de que una jaula lo hizo prisionero,

que las plumillas, una por una, se las arrancaron.

Quise curarlo con mi cariño, mas el pajarillo

guardó silencio como una tumba hasta que amaneció.

Llegan los claros de un bello día, el viento sacudió

todo el ramaje de mi arbolito y allí se descubrió

que el pajarillo tenía el alma más herida que yo,

y por las grietas que le sangraban su vida se escapó,

en su garganta dolido trino llora su corazón,

le abrí mi canto y en mi vihuela lo repitió el bordón.

Ya mejoraba, ya sonreía con mi medicina,

cuando una tarde llegó una carta de su jaula antigua,

en mi arbolillo brotaron flores negras y moradas

porque el correo vino a buscarlo, mis ojos lloraban.

Desaparece, me deja en prenda toda su amargura,

se lleva ufano mi flor más tierna, mi sol y mi luna.

En el momento de su partida, en mi cuello un collar

dejó olvidado, y como Aladino yo le empecé a frotar.

Pasan minutos, pasan las horas y toda una vida

por el milagro de aquella joya lo he visto regresar,

con más heridas, con más silencio y con garras largas,

sus buenos días mi piel desgarra con ácida maldad.

Ave que llega sin procedencia y no sabe dónde va

es prisionera en su propio vuelo, ave mala será,

ave maligna, siembra cizaña, bebe, calla y se va,

cierra tu puente, cierra tu canto, tira la llave al mar.

Un pajarillo vino llorando, lo quise consolar,

toqué sus ojos con mi pañuelo, pupila de águila

Er kwam een ​​vogeltje onder mijn boompje zitten,

Het was nacht, ik kon zijn kleine tekening niet zien,

hij klaagde dat een kooi hem een ​​gevangene maakte,

dat de pennen één voor één werden uitgescheurd.

Ik wilde hem genezen met mijn liefde, plus het vogeltje

het was stil als een graf tot het ochtendgloren.

De opklaringen van een mooie dag komen aan, de wind schudde

alle takken van mijn boompje en daar werd het ontdekt

dat de kleine vogel een meer gewonde ziel had dan ik,

en door de scheuren die zijn leven bloedden, ontsnapte hij,

in zijn gekwetste keel trilt zijn hart,

Ik opende mijn lied voor hem en het personeel herhaalde het op mijn vihuela.

Ik was al aan het verbeteren, ik lachte al met mijn medicijn,

toen op een middag een brief uit zijn oude kooi arriveerde,

zwarte en paarse bloemen ontsproten aan mijn kleine boom

omdat de post het kwam halen, huilden mijn ogen.

Het verdwijnt, het laat me achter met al zijn bitterheid,

neemt trots mijn meest tedere bloem, mijn zon en mijn maan.

Op het moment van zijn vertrek, om mijn nek een ketting

hij was vergeten en net als Aladdin begon ik hem te wrijven.

Minuten gaan voorbij, uren gaan voorbij en een heel leven

door het wonder van dat juweel heb ik hem zien terugkeren,

met meer wonden, met meer stilte en met lange klauwen,

zijn goedemorgen mijn huid scheurt van zure boosaardigheid.

Vogel die aankomt zonder oorsprong en niet weet waar hij heen gaat

Het is een gevangene in zijn eigen vlucht, het zal een slechte vogel zijn,

boze vogel, zaai onkruid, drink, zwijg en ga,

sluit je brug, sluit je lied, gooi de sleutel in de zee.

Een vogeltje kwam huilend, ik wilde het troosten,

Ik raakte haar ogen aan met mijn zakdoek, adelaarsleerling