Att Bygga En Ruin - Vintersorg

Kollaps är tillstandet vid alla koordinater

När ridan gar upp pa naivitetens teater

När moder jords talamod tryter,

När människan kväver hennes blom

Da, världsalltets väldiga kör ryter

Och förkunnar sin fatala dom

Fördärvets hammare slar med allt tyngre slag

Likt den i kakofonins smedja

Där röken ligger tät bade natt och dag

Som en atbörd för att vi smider ödeläggelsens kedja

Elden spyr ut sitt vildröda sken

Och förbränner markens hjärta

Flammor som dansar over mortalitetens scen

Tills allt är förbränt och höljt i svärta

En vidsträckt öken kryper fram där det har böljat ett skimrande hav

Landskapets själ är förvänd och spräckt

Av mänsklig hand skulpteras sa naturens grav

Tills världen pryds av kaosets ordensdräkt

Gra är varje fjäril, kall är varje äril

Och skuggor tränger bort ljuset

Skogar har börjat blöda, kvävd är varje gröda

Och tömt är visdomskruset

Alla ängar har mist sin forna prakt,

Enfaldighetsharpans strängar ljuder I denna trakt

Där livlöshetens stjärna brinner

Med ett kallt sken som vi aldrig övervinner

Samenvouwen is de staat op alle coördinaten

Wanneer de rit omhoog gaat in het theater van de naïviteit

Wanneer de belangenbehartiging van Moeder Aarde uitgewerkt is,

Wanneer de mens zijn bloem verstikt

Da, het enorme koor van het universum brult

En verkondigt zijn fatale oordeel

De hamer des verderfs slaat met steeds zwaardere slagen

Zoals die in de smidse van de kakofonie

Waar de rook dicht is, zowel dag als nacht

Als een gebaar voor ons om de ketting van vernietiging te smeden

Het vuur spuwt zijn wilde rode licht uit

En verbrandt het hart van de aarde

Vlammen dansen over het toneel van de sterfelijkheid

Tot alles is verbrand en gehuld in zwart

Een uitgestrekte woestijn kruipt uit waar het een glinsterende zee heeft gerimpeld

De ziel van het landschap is verwrongen en gebarsten

Het mensengraf is gebeeldhouwd door mensenhanden, zei de natuur

Tot de wereld is versierd met het kostuum van chaos

Grijs is elke vlinder, koud is elke adelaar

En schaduwen stoten het licht af

Bossen beginnen te bloeden, elk gewas is verstikt

En de pot met wijsheid is geleegd

Alle weiden hebben hun vroegere pracht verloren,

De snaren van de eenvoud harp klinken in dit gebied

Waar de ster van levenloosheid brandt

Met een koude gloed die we nooit overwinnen