Sans regrets - Véronique Sanson

Dans cette ville, qu’est ce qu’elle peut bien faire

Pour calmer sa colre?

Comme une louve solitaire elle erre, elle erre, elle erre.

Elle est partie pour chasser la brume

De son cњur clat.

Elle est partie pour ce que nous fmes

Avant de dtruire le pass.

Dans cette ville, qu’est ce qui la fait rire

Des gens dans les bistrots?

Elle est partie pour pas les voir rougir,

Les gens comme il faut.

Jamais le vent de ses racines

N’tait venu jusqu' moi.

Elle a fui, une nuit ou la lune l’appelait,

Vers les anciennes dunes que les Dieux adoraient,

Sans regrets, sans regrets.

Elle avait le regard de ceux qui vont mourir,

Comme si elle se voyait mal et qu’elle voulait en rire.

Elle ajustait sa voix pour qu’elle vienne son cњur,

Qu’il ne sache jamais comment une femme meurt

Et ce silence tout autour d’elle,

C’tait leur tyrannie.

Ces petits fronts mchant suant de platitude,

C’est leur seule attitude.

Jamais le vent de ses racines

N’tait venu jusqu' moi.

Je voudrais qu’elle se dise:

«Je me pardonne mes fautes qui m’ont un jour offense

Et je dirais tout haut que j’ai toujours aim,

Sans regrets, sans regrets.

"

Elle a fui, une nuit ou la lune l’appelait,

Vers les anciennes dunes que les Dieux adoraient,

Sans regrets, sans regrets.

Wat doet ze in deze stad?

Om zijn woede te kalmeren?

Als een eenzame wolf dwaalt ze, ze dwaalt, ze dwaalt.

Ze is weg om de mist te verjagen

Van zijn gebroken hart.

Ze ging weg voor wat we doen

Voordat je het verleden vernietigt.

In deze stad, wat maakt haar aan het lachen?

Mensen in bars?

Ze ging weg om hen niet te zien blozen,

De juiste personen.

Nooit de wind van zijn wortels

Kwam niet naar mij toe.

Ze vluchtte, op een nacht toen de maan haar riep,

Naar de oude duinen die de goden aanbaden,

Geen spijt, geen spijt.

Ze had de blik van degenen die op het punt staan ​​te sterven,

Alsof ze zichzelf slecht zag en erom wilde lachen.

Ze paste haar stem aan om tot haar hart te komen,

Moge hij nooit weten hoe een vrouw sterft

En deze stilte om haar heen,

Het was hun tirannie.

Die boze kleine wenkbrauwen zweten van vlakheid,

Het is hun enige houding.

Nooit de wind van zijn wortels

Kwam niet naar mij toe.

Ik wil dat ze tegen zichzelf zegt:

"Ik vergeef mezelf mijn fouten die me ooit beledigd hebben"

En ik zou hardop zeggen dat ik altijd heb liefgehad,

Geen spijt, geen spijt.

"

Ze vluchtte, op een nacht toen de maan haar riep,

Naar de oude duinen die de goden aanbaden,

Geen spijt, geen spijt.