Mi-maître, mi-esclave - Véronique Sanson

Tout a été dit, tout,

Dans les chansons mélancoliques,

Ça t’intéresse pas,

Ça m’intéresse plus,

Ça a des relents de déjà vu…

Mais quand on a plus d’espoir,

Quand on se sent vraiment tout petit,

On a besoin de crever le haut des nuages…

Oh non,

Je marche dans la neige et c’est lourd…

Oh non,

Encore le c?

ur qui meurt…

Quand on a personne,

On se sent tellement minable,

On voit des choses abominables,

On se demande s’il vaut mieux pas passer ailleurs…

Mais quand on est seul,

On est son propre maître à bord,

Moins que l’esclave de son remords,

La fin du monde est pour demain…

Prisonnière du large,

Comme un bateau brisé dans les glaces,

Je voudrais m’en aller,

Je peux plus m’envoler,

Je reste figée dans mon cauchemar…

Ça fait longtemps que j’attends,

Que l’on m’aime un peu de temps en temps,

J’ai besoin d’air et j’ai besoin d’exister…

Oh non,

Encore un autre rêve lourd…

Oh non,

Encore mon c?

ur qui meurt…

Mais quand on a personne,

On rend les gens impardonnables,

On voit des choses épouvantables,

On se demande s’il vaut mieux pas passer ailleurs…

Mais quand on est seul,

On est mi-maître, mi-esclave,

D’une liberté indiscutable,

La fin du monde est pour demain…

Alors on va,

Dans un désert impitoyable,

Une solitude inoubliable,

Et on se demande s’il vaut mieux pas passer ailleurs…

Mais quand on est seul,

On est mi-maître, mi-esclave,

Du genre de vie qu’on se prépare,

La fin du monde est pour demain…

Quand on est seul,

On se sent tellement minable,

On voit des choses abominables,

On se demande s’il vaut mieux pas passer ailleurs…

Mais quand on est seul,

On rend les gens impardonnables…

Alles is gezegd, alles,

In melancholische liedjes,

het maakt je niet uit,

Ik ben meer geïnteresseerd,

Het riekt naar een déjà vu...

Maar als er geen hoop meer is,

Als je je heel klein voelt,

We moeten de top van de wolken doorbreken...

Oh nee,

Ik loop in de sneeuw en het is zwaar...

Oh nee,

Nog steeds de c?

jij die sterft...

Als we niemand hebben,

We voelen ons zo ellendig,

We zien afschuwelijke dingen,

Men vraagt ​​zich af of het niet beter is om ergens anders heen te gaan...

Maar als je alleen bent,

Men is eigen baas aan boord,

Minder dan de slaaf van zijn wroeging,

Het einde van de wereld is morgen...

Gevangene van de zee,

Als een gebroken schip in het ijs,

Ik zou weg willen gaan,

Ik kan niet meer vliegen,

Ik blijf bevroren in mijn nachtmerrie...

Ik wacht al een hele tijd,

Laat me af en toe een beetje bemind worden,

Ik heb lucht nodig en ik moet bestaan...

Oh nee,

Weer een zware droom...

Oh nee,

Nog steeds mijn hart

jij die sterft...

Maar als je niemand hebt,

We maken mensen onvergeeflijk,

We zien verschrikkelijke dingen,

Men vraagt ​​zich af of het niet beter is om ergens anders heen te gaan...

Maar als je alleen bent,

We zijn half meester, half slaaf,

Met onbetwistbare vrijheid,

Het einde van de wereld is morgen...

Dus we gaan,

In een meedogenloze woestijn,

Een onvergetelijke eenzaamheid,

En we vragen ons af of het niet beter is om ergens anders heen te gaan...

Maar als je alleen bent,

We zijn half meester, half slaaf,

Van het soort leven waar we ons op voorbereiden,

Het einde van de wereld is morgen...

Als we alleen zijn,

We voelen ons zo ellendig,

We zien afschuwelijke dingen,

Men vraagt ​​zich af of het niet beter is om ergens anders heen te gaan...

Maar als je alleen bent,

Wij maken mensen onvergeeflijk...