Ma révérence - Véronique Sanson

Quand j’n’aurai plus le temps

De trouver tout l’temps du courage

Quand j’aurai mis vingt ans

A voir que tout était mirage

Je tire ma révérence

Ma révérence

Quand mon fils sera grand

Qu’il n’aura plus besoin de moi

Quand les gens qui m’aimaient

Seront emportés loin de moi

Je leur tire ma révérence

Ma révérence

Et ma vie, endormie, doucement

Et mon cœur sera froid

Il ne saura même plus s’affoler

Il ne deviendra

Qu’une pauvre horloge à réparer

Il n’aura plus de flamme

Il n’aura plus de flamme

Il n’y aura plus de femmes

Et mes amis fidèles

Auront disparu un à un

Trouvant que j'étais belle

Que j’aurais bien fait mon chemin

Alors j’aurai honte de mes mains

J’aurai honte de mes mains

Quand j’n’aurai plus le temps

De trouver tout l’temps du courage

Quand j’aurai mis vingt ans

A voir que tout était mirage

Alors j’entends au fond de moi

Une petite voix qui sourd et gronde

Que je suis seule au monde

Als ik geen tijd meer heb

Om altijd moed te vinden

Wanneer ik er twintig jaar over gedaan heb

Om te zien dat alles een luchtspiegeling was

ik buig uit

mijn eerbied

als mijn zoon opgroeit

Dat hij me niet meer nodig heeft

Toen de mensen die van me hielden

Wordt van me afgepakt

ik buig voor ze

mijn eerbied

En mijn leven, slapend, zachtjes

En mijn hart zal koud zijn

Hij zal niet eens meer weten hoe hij in paniek moet raken

Het wordt niet

Alleen een slechte klok om te repareren

Er zal geen vlam meer zijn

Er zal geen vlam meer zijn

Er zullen geen vrouwen meer zijn

En mijn trouwe vrienden

Zal een voor een zijn verdwenen

Vinden dat ik mooi was

Dat ik mijn weg zou hebben gevonden

Dan schaam ik me voor mijn handen

Ik zal me schamen voor mijn handen

Als ik geen tijd meer heb

Om altijd moed te vinden

Wanneer ik er twintig jaar over gedaan heb

Om te zien dat alles een luchtspiegeling was

Dus ik hoor diep van binnen

Een kleine stem die gromt en gromt

Dat ik alleen op de wereld ben