Dans la même ville - Véronique Sanson

Maudit soit le temps qui passe

Maudit soit ce qu’il en reste

L’habitude est une impasse

Dieu sait combien je la déteste

Maudits soient les mots qui cassent

Maudits les non-dits qui laissent

Des traces de doute sous la surface

Y a que l’amour qui les efface

On dort dans la même ville

Pas dans la même vie

Mais sous la même étoile

Qui nous a réunis

On dort dans la même ville

Pas dans le même lit

Mais c’est la même histoire

Tranquille et si fertile

En regrets inutiles

Maudite soit la guerre qui lasse

Maudit soit le bât qui blesse

Le défaut de la cuirasse

C’est dans le cœur qu’il se cache

Et j’ai bien peur qu’il me lâche

On dort dans la même ville

Pas sous le même toit

Mais chacun sur son île

Isolés mais fragiles

On dort dans la même ville

On meurt d’une même envie

Retrouver la mémoire

D’un futur imparfait

Que la vie nous a volé

Maudite la beauté du geste

Maudit l’art de la tendresse

Mais je donnerais juste pour y croire

Tout l’or du monde qui nous sépare

On dort dans la même ville

Pas dans la même vie

Mais sous la même étoile

Qui nous a réunis

On dort dans la même ville

Pas dans le même lit

Mais c’est la même histoire

Fragile et dérisoire

On dort dans la même ville

Pas sous le même toit

Mais chacun sur son île

Isolés mais fragiles

On dort dans la même ville

On meurt d’une même envie

Retrouver la mémoire

Fragile et dérisoire

On dort dans la même ville

Pas dans la même vie

Vervloekt zij het verstrijken van de tijd

Vervloekt wat er nog van over is

Gewoonte is een doodlopende weg

god weet hoeveel ik haar haat

Vervloekt zijn de woorden die breken

Vervloekt de onuitgesproken die vertrekken

Sporen van twijfel onder de oppervlakte

Alleen liefde wist ze uit

We slapen in dezelfde stad

Niet in hetzelfde leven

Maar onder dezelfde ster

wie heeft ons bij elkaar gebracht

We slapen in dezelfde stad

Niet in hetzelfde bed

Maar het is hetzelfde verhaal

Rustig en zo vruchtbaar

In onnodige spijt

Vervloekt zij de oorlog die vermoeid

Vervloekt zij de schoen die pijn doet

Het gebrek van het kuras

Het verbergt zich in het hart

En ik ben bang dat hij me zal laten gaan

We slapen in dezelfde stad

Niet onder hetzelfde dak

Maar ieder op zijn eiland

Geïsoleerd maar kwetsbaar

We slapen in dezelfde stad

We sterven van hetzelfde verlangen

geheugen terugkrijgen

Van een onvolmaakte toekomst

Dat leven van ons gestolen

Verdomme de schoonheid van het gebaar

Vervloek de kunst van tederheid

Maar ik zou het geven om het te geloven

Al het goud in de wereld dat ons scheidt

We slapen in dezelfde stad

Niet in hetzelfde leven

Maar onder dezelfde ster

wie heeft ons bij elkaar gebracht

We slapen in dezelfde stad

Niet in hetzelfde bed

Maar het is hetzelfde verhaal

Breekbaar en bespottelijk

We slapen in dezelfde stad

Niet onder hetzelfde dak

Maar ieder op zijn eiland

Geïsoleerd maar kwetsbaar

We slapen in dezelfde stad

We sterven van hetzelfde verlangen

geheugen terugkrijgen

Breekbaar en bespottelijk

We slapen in dezelfde stad

Niet in hetzelfde leven