Вечный полдень - Ундервуд

Вечный полдень,

Я ныряю в прорубь лета, вечной пчёлке жалко лета, жалко лета.

Вечный полдень,

Будет жарко, без помарки я пишу две строчки в жидкую газету.

Каждому из всех приходят мысли, блудный грех опять в бикини.

Старая жара в Париже, новая жара уже в Пекине.

Вечный полдень,

Расчленённой бабочке легко в руке жестокого ребёнка.

Вечный полдень,

Я и ты уже цикады в диалоге с ослеплённой перепонкой.

Так бессмысленно, бессмысленно желтеем мы на побережье,

Лёгкий бриз ласкает низ, Адамные и Евные одежды.

Где ты, моя боль, мой бемоль?

Где же ты, мой крейзи-диез?

Ночью я забрался на солнце, а утром я спёкся и вниз с него слез.

Как бы всё могло это быть?

Но тому не быть никогда…

Губы твои лето-лето, а глаза зима-зима-зима.

Где ты, моя боль, мой бемоль?

Где же ты, мой крейзи-диез?

Ночью я забрался на солнце, а утром я спёкся и вниз с него слез.

Как бы всё могло это быть?

Но тому не быть никогда…

Губы твои лето-лето, а глаза зима-зима-зима.

Вечный полдень,

Я любил, любовь ещё, быть может, знойным образом снесёт мне шляпу.

Вечный полдень,

Коктебель шлёт карамель луны, чтоб соблазнить свою Анапу.

Люди, города и солнце тянутся друг к другу так наивно,

Только самолётам как сказать, что это, в общем, позитивно?

Вечный полдень,

Рыбаки пленяют рыбу, уготовлен рыбе ад на сковородке.

Вечный полдень,

Хватит денег, чтобы пыль пустить в глаза раскомплексованной красотке.

Я бреду по миру от двенадцати до трёх на пополудни,

Жизнь блудит внутри шагами лета, лето жизни не приблудней.

Где ты, моя боль, мой бемоль?

Где же ты, мой крейзи-диез?

Ночью я забрался на солнце, а утром я спёкся и вниз с него слез.

Как бы всё могло это быть?

Но тому не быть никогда…

Губы твои лето-лето, а глаза зима-зима-зима.

Где ты, моя боль, мой бемоль?

Где же ты, мой крейзи-диез?

Ночью я забрался на солнце, а утром я спёкся и вниз с него слез.

Как бы всё могло это быть?

Но тому не быть никогда…

Губы твои лето-лето, а глаза зима-зима-зима.

Вечный полдень…

Вечный полдень…

Вечный полдень…

Вечный полдень…

eeuwige middag,

Ik duik in het hol van de zomer, de eeuwige bij heeft medelijden met de zomer, medelijden met de zomer.

eeuwige middag,

Het zal heet zijn, zonder een vlek, ik schrijf twee regels in een vloeibare krant.

Gedachten komen bij elk van allen, de verloren zonde zit weer in een bikini.

De oude hitte in Parijs, de nieuwe hitte is al in Peking.

eeuwige middag,

Een uiteengereten vlinder is gemakkelijk in de hand van een wreed kind.

eeuwige middag,

Jij en ik zijn al krekels in dialoog met een verblind membraan.

Zo zinloos, zinloos kleuren we geel aan de kust,

Een licht briesje streelt de billen, de kleren van Adam en Eva.

Waar ben je, mijn pijn, mijn flat?

Waar ben je, mijn gekke scherpschutter?

'S Nachts klom ik in de zon, en' s morgens bakte ik en tranen ervan.

Hoe kan het allemaal zijn?

Maar dat zal nooit...

Je lippen zijn zomer-zomer en je ogen zijn winter-winter-winter.

Waar ben je, mijn pijn, mijn flat?

Waar ben je, mijn gekke scherpschutter?

'S Nachts klom ik in de zon, en' s morgens bakte ik en tranen ervan.

Hoe kan het allemaal zijn?

Maar dat zal nooit...

Je lippen zijn zomer-zomer en je ogen zijn winter-winter-winter.

eeuwige middag,

Ik hield van, hou nog steeds van misschien, op een zwoele manier zal mijn hoed afblazen.

eeuwige middag,

Koktebel stuurt maankaramel om zijn Anapa te verleiden.

Mensen, steden en de zon voelen zich zo naïef tot elkaar aangetrokken,

Hoe kun je tegen vliegtuigen zeggen dat dit over het algemeen positief is?

eeuwige middag,

De vissers boeien de vis, de hel wordt in een koekenpan op de vis voorbereid.

eeuwige middag,

Genoeg geld om stof in de ogen te gooien van een niet-gecomplexeerde schoonheid.

Ik zwerf de wereld rond van twaalf tot drie uur 's middags

Het leven dwaalt naar binnen met de voetstappen van de zomer, de zomer van het leven is niet meer verdwaald.

Waar ben je, mijn pijn, mijn flat?

Waar ben je, mijn gekke scherpschutter?

'S Nachts klom ik in de zon, en' s morgens bakte ik en tranen ervan.

Hoe kan het allemaal zijn?

Maar dat zal nooit...

Je lippen zijn zomer-zomer en je ogen zijn winter-winter-winter.

Waar ben je, mijn pijn, mijn flat?

Waar ben je, mijn gekke scherpschutter?

'S Nachts klom ik in de zon, en' s morgens bakte ik en tranen ervan.

Hoe kan het allemaal zijn?

Maar dat zal nooit...

Je lippen zijn zomer-zomer en je ogen zijn winter-winter-winter.

Eeuwige middag...

Eeuwige middag...

Eeuwige middag...

Eeuwige middag...