Смерть в Венеции - Ундервуд

Девочка смотрит в окно, за окном что ни день, то зима в кимоно

Всех кладёт на лопатки — от белого снега свет белый не мил.

Девочка хочет опять непреклонно туда, где плывёт, как игла патефона,

Гондола, а воды лагуны, как жидкий винил.

Припев:

С корабля на карнавал

Чудеса случаются!

И никуда от этого не деться ей.

Как любимый нагадал, так и получается —

Далеки твои пенаты, где всю жизнь бы не жила ты,

Умирать опять плывёшь в Венецию.

Девочка плачет и хочет на пати, течёт по каналу слеза в Адриатику,

Волны несутся на берег строка за строкой.

Одним — биеннале, другим — Сан-Микеле, не стая синиц — журавли пролетели

Над камнем, где неисцелимый нашёл свой покой.

Припев:

С корабля на карнавал

Чудеса случаются!

И никуда от этого не деться ей.

Как любимый нагадал, так и получается —

Далеки твои пенаты, где всю жизнь бы не жила ты,

Умирать опять плывёшь в Венецию.

Девочка видит, как снова и снова сползает по крыше старик Казанова

И с первой звездой превращается в рыбу-пилу.

Время мечет икру по дну мироздания, отравленный город теряет сознанье

И камнем уходит под воду в янтарную мглу.

Het meisje kijkt uit het raam, elke dag buiten het raam, het is winter in een kimono

Het zet iedereen op hun schouderbladen - van de witte sneeuw is het witte licht niet mooi.

Het meisje wil weer onvermurwbaar naar waar ze zweeft als een grammofoonnaald,

Gondel, en de wateren van de lagune, zoals vloeibaar vinyl.

Refrein:

Van schip tot carnaval

Wonderen gebeuren!

En ze kan er niet onderuit.

Zoals de geliefde al vermoedde, zo blijkt -

Ver weg zijn je penates, waar je niet je hele leven zou hebben geleefd,

Weer stervende zeilend naar Venetië.

Het meisje huilt en wil feesten, een traan stroomt door het kanaal naar de Adriatische Zee,

De golven komen regel voor regel aan land.

De ene - de Biënnale, de andere - San Michele, zonder zwerm tieten - de kraanvogels vlogen voorbij

Boven de steen, waar de ongeneeslijke zijn rust vond.

Refrein:

Van schip tot carnaval

Wonderen gebeuren!

En ze kan er niet onderuit.

Zoals de geliefde al vermoedde, zo blijkt -

Ver weg zijn je penates, waar je niet je hele leven zou hebben geleefd,

Weer stervende zeilend naar Venetië.

Het meisje ziet de oude Casanova keer op keer van het dak glijden

En met de eerste ster verandert het in een zaagvis.

De tijd spawnt langs de bodem van het universum, de vergiftigde stad verliest het bewustzijn

En als een steen gaat hij onder water de amberkleurige mist in.