La Stazione Dei Ricordi - Ultimo

Ho il cuore che mi vola e sentiti leggera

Ho colpito a duro muso la vita e lo faccio da una vita intera

Non mi sento mai adatto, questi contesti indifferenti

Rido, guardo i miei difetti come fossero perfetti

Avessi gli occhi di mio padre proverei a ragionare

Ma sono nato con la voglia di strafare e col bisogno di volare

Dicesti: «Chiudi gli occhi, non pensarci»

Ma quelli come me chiudono gli occhi solo per allontanarsi

Allontanarsi da che cosa, che qui è sempre la stessa storia

Ti viene voglia di cambiare e cambia chi non c'è più ora

Ricordo notti in un parcheggio, birre vuote sul cruscotto

Parlavamo sì, ma senza aver mai pagato un conto

Noi siamo quelli senza scuse, col passato in fiamme

Quelli che parlano con tutti, ma non è niente di importante

Che le cose belle stanno dentro e meritano stelle

Siamo tutti Giusy, cambia soltanto dentro a quale pelle

Potrei cantare per cent’anni, e direi le stesse cose

E non è monotonia, è il mio rifugio personale

Non chiedermi niente, questa sera si sta bene

Porta un po' dei tuoi ricordi, e dopo mescolali insieme

Vorrei parlare anche di lei ma senza esagerare

Che il cielo lì ci osserva e noi formiche in pasto a un mondo cane

Poi ti bastan due occhi azzurri e ritorna tutto

Ritorna il cuore, al suo posto dove c'è calore

Avevo voglia di cantare ma solo ciò che avevo dentro

Sento che tanto più mi sento vuoto e tanto più mi riempio dentro

Ricordo lì in terrazza, quinto piano, sopra tutti

Passare notti dentro stanze in cui non vedi bene tutti

E con la mano, e con la mano, e con la mano sposti il fumo, che ti bruci gli

occhi

Sentirsi ultimi ma sorridere che è passato pure oggi

Mamma, mamma, mamma, ti ho deluso tante volte e non è vittimismo

T’ho vista piangere e maledico il giorno in cui non m’hai più visto

Quando tornavi dal lavoro e c’era quel silenzio

E i professori che ti urlavano: «Suo figlio è marcio dentro»

Ma che ne sanno loro, che ne sanno tutti

Io la mia vita l’ho vissuta solo attraverso i miei gusti

E pagherò un conto tra dieci anni, o forse anche domani

Ma vince chi si sveglia, vive, muore e spera, sempre dentro le sue mani

Mijn hart vliegt en je voelt je licht

Ik heb het leven hard getroffen en ik doe het mijn hele leven

Ik voel me nooit geschikt, deze onverschillige contexten

Ik lach, ik kijk naar mijn gebreken alsof ze perfect zijn

Als ik de ogen van mijn vader had, zou ik proberen te redeneren

Maar ik ben geboren met de wens om het te overdrijven en met de behoefte om te vliegen

Je zei: "Sluit je ogen, denk er niet aan"

Maar mensen zoals ik sluiten hun ogen alleen om weg te lopen

Ga weg van wat, wat hier altijd hetzelfde verhaal is

Je krijgt de drang om te veranderen en te veranderen wie er nu niet meer is

Ik herinner me nachten op een parkeerplaats, lege biertjes op het dashboard

We hebben gepraat, ja, maar zonder ooit een rekening te hebben betaald

Wij zijn degenen zonder excuses, met het verleden in brand

Degenen die met iedereen praten, maar het is niets belangrijks

Dat mooie dingen van binnen zijn en sterren verdienen

We zijn allemaal Giusy, het verandert alleen in welke huid

Ik zou honderd jaar kunnen zingen, en ik zou dezelfde dingen zeggen

En het is geen eentonigheid, het is mijn persoonlijke toevluchtsoord

Vraag me niets, het is goed vanavond

Breng wat van je herinneringen mee en mix ze dan samen

Ik zou ook graag over haar praten, maar zonder te overdrijven

Dat de lucht daar naar ons kijkt en wij mieren die zich voeden met een hondenwereld

Dan zijn twee blauwe ogen genoeg voor jou en komt alles terug

Breng het hart terug naar zijn plaats waar warmte is

Ik wilde zingen, maar alleen wat ik van binnen had

Ik heb het gevoel dat hoe meer ik me leeg voel, hoe meer ik van binnen vul

Ik herinner me daar op het terras, vijfde verdieping, boven iedereen

Overnachten in kamers waar je niet iedereen goed ziet

En met je hand en met je hand en met je hand beweeg je de rook die je verbrandt

ogen

Voel me als laatste maar glimlach dat het vandaag ook voorbij is

Mam, mam, mam, ik heb je zo vaak teleurgesteld en het is geen slachtofferschap

Ik zag je huilen en ik vervloek de dag dat je me nooit meer zag

Toen je terugkwam van je werk en er was die stilte

En de professoren die tegen je schreeuwden: "Je zoon is rot van binnen"

Maar wat weten zij, wat weet iedereen?

Ik leefde mijn leven alleen door mijn smaak

En over tien jaar betaal ik een rekening, of misschien morgen ook

Maar wie wakker wordt, leeft, sterft en hoopt, altijd in zijn handen, wint