Sjel - Tulus

Min sjel rives sakte ut i teater,

spiddes til torner av hungrige skater.

Bestjålet min mening,

berøvet mitt sinn,

en gråsvart forstening

fra margen til skinn.

Nå lukker jeg endelig vidåpne sår.

Et tomt sinn er sinnet som aldri forgår.

Mijn ziel wordt langzaam uit het theater gerukt,

door hongerige schaatsers aan de doornen gespietst.

Mijn mening gestolen,

beroofde mijn geest,

een grijszwart fossiel

van de rand tot de huid.

Nu sluit ik eindelijk wijd open wonden.

Een lege geest is de geest die nooit sterft.