Salme - Tulus

Langt inn i sort fløyel blekner en stjerne,

en ånd forlater en gammel mann.

I sorg fraktes liket av ringrev og terne,

til endelig hvile i rubiner og sand.

I tårer mot stenveggen klynges de sammen,

villjenter, ulvebarn, gnagere, fugl.

Nede i grottene slukner snart flammen,

tent av oppdageren, slukket av gud.

Luften blir krydret med nellik og rose,

med sølvfarget dugg fra en sjel og et sinn.

Til viser om hav vil de Samleren lose,

til barskog og stjerner og måneskinn.

Ver in het zwarte fluweel vervaagt een ster,

een geest verlaat een oude man.

Bij rouw wordt het lichaam gedragen door ringvossen en sterns,

om eindelijk te rusten in robijnen en zand.

In tranen tegen de stenen muur clusteren ze samen,

wilde meisjes, wolvenkinderen, knaagdieren, vogels.

Beneden in de grotten gaat de vlam spoedig uit,

verlicht door de ontdekker, gedoofd door god.

De lucht is gekruid met kruidnagel en rozen,

met zilverkleurige dauw van een ziel en een geest.

Om over de zee te laten zien, zal de Collector verliezen,

naar naaldbossen en sterren en maanlicht.