Draug - Tulus

Det risler i bølgene,

skriker fra land.

Fastspent i remmer

på purpur og vann

nektes du smertelig å leve,

knytter du hardt i en neve.

Det lyser i øyne,

brenner i regn.

Du dynkes i flammer

og sjellige tegn.

Den holder deg hatefullt under,

Draugen med tenner som hunder.

Det siste liv svinner

fra blodfylt blikk.

Et Ess slår en Konge

i siste stikk.

Den lar deg forsiktig forsvinne,

lar elven i dødstaushet rinne.

Het golft in de golven,

schreeuwend van het land.

Vastgemaakt in bandjes

op paars en water

wordt je pijnlijk ontzegd om te leven,

je balt je stevig tot een vuist.

Het schijnt in de ogen,

branden in de regen.

Je bent gedrenkt in vlammen

en heilige tekens.

Het haat je hatelijk,

Draugen met tanden als honden.

Het laatste leven vervaagt

van met bloed gevulde blik.

Een aas slaat een koning

in de laatste steek.

Het laat je zachtjes verdwijnen,

laat de rivier stromen in doodse stilte.