Menneskefar - Tulus

På flaggermusvinger over måneblått fjell,

i villfarne kast i en heksekunstkveld.

Gir tørke til tårer.

Gir noia til fred.

I brusende årer

dykker hun ned.

Med uvøren skaper i svartkledde øyne

hypnotiserer en vinternattsheks.

Hun river ut minnet.

Gir ondskap til sjel.

Hun kysser på kinnet

en menneskekrel.

I ulmende skrekk, men med fryd i ditt indre,

dras du mot Kvinnen med utsultet dyd.

Du rives i filler,

tømmes for saft,

i drømme om biller

i bråkåte kast.

Oppfylt med svømmende larver mot lyset

gir hun deg tanken tilbake og flyr.

Over en tinde,

inn i en verd.

Der starter en Kvinne

som svanger en ferd.

På flaggermusvinger over måneblått fjell,

i villfarne kast i en heksekunstkveld.

Brus ifra oven.

Heksebarns latter.

Skrik fra en Kvinne.

Nattegrå datter.

I tåkedamp skimter du flagrende skygger.

Hjertet i kroppen din banker men dør.

Født gjennom tåke,

lyssky og var.

Heksenattdatter,

Menneskefar.

Op vleermuisvleugels over maanblauwe bergen,

in verdwaalde worpen in een hekserijnacht.

Geeft droogheid aan tranen.

Geeft noia aan vrede.

In stromende aderen

ze duikt naar beneden.

Met roekeloosheid creëert in zwart geklede ogen

hypnotiseert een winternachtheks.

Ze haalt de herinnering eruit.

Geeft het kwaad aan de ziel.

Ze kust op de wang

een menselijke krel.

In smeulende angst, maar met vreugde in je,

je voelt je aangetrokken tot de Vrouw met uitgehongerde deugd.

Je bent aan flarden gescheurd,

ontdaan van sap,

in dromen van kevers

in luidruchtige worpen.

Gevuld met zwemmende larven tegen het licht in

ze geeft je de gedachte terug en vliegt.

Over een piek,

tot een waarde.

Een vrouw begint daar

die een reis bedenkt.

Op vleermuisvleugels over maanblauwe bergen,

in verdwaalde worpen in een hekserijnacht.

Brus uit de oven.

Heks kind gelach.

Schreeuw van een vrouw.

Nacht grijze dochter.

In de mist zie je fladderende schaduwen.

Het hart in je lichaam klopt maar sterft.

Geboren door mist,

schaduwrijk en was.

Heksennacht,

Menselijke vader.