Ностальжи - Торба-на-Круче

Боль пронзила все тело миллиардом острых игл,

А небо хотело удивить его дождем.

Куда мы идем?

Куда мы идем?

Куда мы идем?

Жить и не сомневаться, что два шага до войны

И не просыпаться, потому что наши сны:

Мерцание сны, прощание сны.

Вся нежность и сны в безбрежности.

Мы летящие, настоящие

Мы вся нежность и в безнадежности.

И поэтому снова не желаю говорить,

Поэты ни слова не меняют, чтобы жить.

Спокойствие, только спокойствие,

Прямо за совестью склад продовольствия.

Все ответы даны неполные

Мы раздетые, незнакомые.

Все вопросы, как имя отчество

Мы как в космосе одиночество,

Люди носятся, звуки просятся,

Таем в нежности, в неизбежности.

Ты не смеешь, скотина, называть меня "чужим".

Ты под героином или просто ностальжи.

Замучило комп, заглючило страх по трезвости,

В неизвестности.

Нам осталось немного не пройденных шагов

Узнаем у Бога как выглядит любовь...

De pijn doorboorde het hele lichaam met een miljard scherpe naalden,

En de lucht wilde hem verrassen met regen.

Waar gaan we naartoe?

Waar gaan we naartoe?

Waar gaan we naartoe?

Leef en twijfel er niet aan dat twee stappen naar oorlog

En word niet wakker, want onze dromen:

Flikkerende dromen, afscheidsdromen.

Alle tederheid en dromen in de uitgestrektheid.

We vliegen, echt

We zijn allemaal tederheid en hopeloosheid.

En daarom wil ik niet meer praten

Dichters veranderen geen woord om te leven.

Vrede, alleen vrede

Direct achter het geweten is een voedselmagazijn.

Alle antwoorden zijn onvolledig

We zijn uitgekleed, onbekend.

Alle vragen zoals voornaam middelste naam

We zijn als eenzaamheid in de ruimte,

Mensen rennen rond, geluiden vragen,

We smelten in tederheid, in onvermijdelijkheid.

Je durft me niet "buitenaards" te noemen, jij bruut.

Ben je aan de heroïne of gewoon nostalgisch.

Gemartelde computer, de angst voor nuchterheid uitgeschakeld,

In het onbekende.

We hebben nog een paar stappen te gaan

Leer van God hoe liefde eruit ziet...