Let The Band Play Dixie - Tom Paxton, Bob Gibson, Anne Hills

The news was run from Richmond

In that fading April sun

That Lee had handed Grant his sword

The war was finally won

Into the streets the people spilled

Feeling the excitement build

And the crowd around the Whitehouse milled

Asking is it true — it’s finally done?

Inside the Whitehouse Lincoln heard them calling out his name

He sat there wondering what to say there years of pain

Someone yelled

«Come out the door

And tell us what you have in store

For the rebels that have lost the war»

So out upon the porch Abe Lincoln came

He said:

We are gathered not in anger but in celebration

Let’s be grateful we are once again a single nation

Let’s stand together, reassured

Now that peace has been secured

Our nations illness can be cured

And I suggest the overture…

For this occasion

He said let the band play dixie

Play that tune that holds its head up high and proud

And let our nation once divided, bloody but unbowed

Take the swords of war and beat them back into a plow

On the day that we surrendered Mr. Lincoln told the crowd:

Let the band play dixie

A tired Union soldier

Hobbled on his only limb

Filled with bitter memories

The war had left with him

He dragged his wooden leg and cane

His face was set and creased with pain

He stumbled fell and rose again

And he wondered — what the future held for him

He spied a black child kneeling there in humble gratitude

He knelt down right beside her to share her thankful mood

Grateful words were raised in prayer

God in your sweet loving care

Our broken lives now please repair

And let our broken nation be renewed

Let the band play dixie

Play that tune that holds its head up high and proud

And let our nation once divided, bloody but unbowed

Take the swords of war and beat them back into a plow

On the day that we surrendered Mr. Lincoln told the crowd:

Let the band play dixie

Let the band play dixie

Het nieuws kwam uit Richmond

In die vervagende aprilzon

Dat Lee Grant zijn zwaard had gegeven...

De oorlog is eindelijk gewonnen

In de straten stroomden de mensen

De opwinding voelen opbouwen

En de menigte rond het Whitehouse maalde

Vragen is het waar - is het eindelijk klaar?

In het Whitehouse hoorde Lincoln ze zijn naam roepen

Hij zat daar en vroeg zich af wat hij daar jaren van pijn moest zeggen

Iemand schreeuwde

"Kom de deur uit"

En vertel ons wat je in de winkel hebt

Voor de rebellen die de oorlog hebben verloren»

Dus op de veranda kwam Abe Lincoln

Hij zei:

We zijn niet bijeen in woede maar in feestvreugde

Laten we dankbaar zijn dat we weer één natie zijn

Laten we samen staan, gerustgesteld

Nu de vrede is verzekerd

De ziekte van onze naties kan worden genezen

En ik stel de ouverture voor...

Voor deze gelegenheid

Hij zei: laat de band dixie spelen

Speel dat deuntje dat zijn hoofd hoog en trots houdt

En laat ons land ooit verdeeld zijn, bloederig maar ongebogen

Neem de zwaarden van de oorlog en sla ze terug tot een ploeg

Op de dag dat we ons overgaven, zei meneer Lincoln tegen de menigte:

Laat de band dixie spelen

Een vermoeide Union-soldaat

Strompelde op zijn enige ledemaat

Gevuld met bittere herinneringen

De oorlog was met hem vertrokken

Hij sleepte met zijn houten been en wandelstok

Zijn gezicht was gezet en gevouwen van pijn

Hij struikelde, viel en stond weer op

En hij vroeg zich af wat de toekomst voor hem in petto had?

Hij zag een zwart kind dat daar neerknielde in nederige dankbaarheid

Hij knielde naast haar neer om haar dankbare stemming te delen

Dankbare woorden werden opgeworpen in gebed

God in uw zoete liefdevolle zorg

Onze gebroken levens nu alsjeblieft repareren

En laat onze gebroken natie vernieuwd worden

Laat de band dixie spelen

Speel dat deuntje dat zijn hoofd hoog en trots houdt

En laat ons land ooit verdeeld zijn, bloederig maar ongebogen

Neem de zwaarden van de oorlog en sla ze terug tot een ploeg

Op de dag dat we ons overgaven, zei meneer Lincoln tegen de menigte:

Laat de band dixie spelen

Laat de band dixie spelen