Forty Days - Toh Kay

And it’s been forty days

I’ve tried forty ways

You will never quite leave your sins behind

They’ll haunt you, taunt you 'til the day you die

You will never really go

You’ll just think about it much but you’ll need to know

How the story ends, so you’ll sit around

Even though you should just go

Tell your friends what you have heard

Show them all the lies unlearned

And when you really go

You will really know you were never meant for earth

What’s it worth?

If we’re gonna break it down with any logic, it’s absurd

And no matter where we go, we are not alone

When the silence turns to cries of, «Why?»

What a way to begin, we inherit sin

And nobody’s going to quench your thirst

When the well runs dry

And nobody’s going to hold your hand on the day you die

I’ve tasted seven sins, so they won’t let me in

I knock, knock, knock until my knuckles are bruised and raw

Stuck in the middle with my blood in a puddle on the floor

And I made my bed, I’ll judge myself

And only then and there will I disappear

To my final resting place

What a waste

So many decent people at the gates

And no matter where we go, we are not alone

When the silence turns to cries of, «Why?»

What a way to begin, we inherit sin

And nobody’s going to quench your thirst

When the well runs dry

And nobody’s going to hold your hand on the day you die

En het is veertig dagen geleden

Ik heb veertig manieren geprobeerd

Je zult je zonden nooit helemaal achterlaten

Ze zullen je achtervolgen, je uitdagen tot de dag dat je sterft

Je zult nooit echt gaan

Je zult er veel over nadenken, maar je moet het wel weten

Hoe het verhaal afloopt, zodat je blijft zitten

Ook al zou je gewoon moeten gaan

Vertel je vrienden wat je hebt gehoord

Laat ze alle ongeleerde leugens zien

En als je echt gaat

Je zult echt weten dat je nooit voor de aarde was bedoeld

Wat is het waard?

Als we het met enige logica willen ontrafelen, is het absurd

En waar we ook heen gaan, we zijn niet alleen

Wanneer de stilte verandert in kreten van "Waarom?"

Wat een manier om te beginnen, we erven zonde!

En niemand zal je dorst lessen

Als de bron droogvalt

En niemand zal je hand vasthouden op de dag dat je sterft

Ik heb zeven zonden geproefd, dus ze laten me niet binnen

Ik klop, klop, klop tot mijn knokkels gekneusd en rauw zijn

Vast in het midden met mijn bloed in een plas op de vloer

En ik heb mijn bed opgemaakt, ik zal mezelf beoordelen

En alleen dan en daar zal ik verdwijnen

Naar mijn laatste rustplaats

Wat een verspilling

Zoveel fatsoenlijke mensen aan de poorten

En waar we ook heen gaan, we zijn niet alleen

Wanneer de stilte verandert in kreten van "Waarom?"

Wat een manier om te beginnen, we erven zonde!

En niemand zal je dorst lessen

Als de bron droogvalt

En niemand zal je hand vasthouden op de dag dat je sterft