Escape Artist - The Zolas

My alter-ego, he’s an escape artist

He’s only truly happy when he’s under arrest

Oh how he handsome, scheduled to hang to death

He’s only truly happy at the precipice

He’s like a mirror, he sticks into our ears

A stethoscope to the chest of the vacant years

I can’t escape the chair, I’m etherized with fear

That my only talent is in hanging here

But then it’s

Hey boy, I’ve got your man he’s right here

Putty in my hands

Ice cream and sweets

Coming in the sheets

You got no excuse to leave

But in the real world, an intertidal cave

I ride a desk chair waiting for a tidal wave

I feel like dancing, but that is miles away

I’m feeling hard and hollow like paper mache

My alter ego, he’s in a jailer’s cage

He sits and waits for the devil to abet his escape

I’m sorry pastor, I can’t be pasteurized

All of the bibles in the world for a metal file

At every clock strike, he hears the jailer’s keys

And the doubt starts to sprout til he’s on his knees

But he is singing, when the night is black

«All I am is whatever I’m aiming at»

And he remembers like it’s his mother’s call

To feel her hand find a grip at the top of the wall

And I want to feel it, I want to feel the fire

Of the leftover sun on the roofing tiles

Mijn alter-ego, hij is een ontsnappingsartiest

Hij is pas echt blij als hij wordt gearresteerd

Oh wat is hij knap, gepland om dood te hangen

Hij is pas echt gelukkig op de afgrond

Hij is als een spiegel, hij steekt in onze oren

Een stethoscoop op de borst van de vacante jaren

Ik kan niet uit de stoel ontsnappen, ik ben versteend van angst

Dat mijn enige talent is om hier te blijven hangen

Maar dan is het

Hé jongen, ik heb je man, hij is hier

Putty in mijn handen

IJs en snoep

Komt in de bladen

Je hebt geen excuus om te vertrekken

Maar in de echte wereld, een getijdengrot

Ik zit op een bureaustoel te wachten op een vloedgolf

Ik heb zin om te dansen, maar dat is mijlenver weg

Ik voel me hard en hol als papier-maché

Mijn alter ego, hij zit in de kooi van een cipier

Hij zit en wacht tot de duivel zijn ontsnapping aanzet

Het spijt me dominee, ik kan niet gepasteuriseerd worden

Alle bijbels ter wereld voor een metalen vijl

Bij elke klokslag hoort hij de sleutels van de cipier

En de twijfel begint te ontspruiten tot hij op zijn knieën zit

Maar hij zingt, als de nacht zwart is

"Alles wat ik ben, is waar ik naar streef"

En hij herinnert zich alsof het de oproep van zijn moeder is

Om haar hand te voelen, vind je een greep aan de bovenkant van de muur

En ik wil het voelen, ik wil het vuur voelen

Van de overgebleven zon op de dakpannen