Lady Argyle - The Stanfields

The yoke of pride, so many times

Has fallen on the best of us

The yoke of pride, so many times

Has burdened us who dwell in charity

Why, you ask, not break the chains?

T’is hard enough contending with

The downward eyes of passer-bys

No hearth, no home, no love, no dignity

Lo, yet one more decry

From an infamous throne such as mine

Vile and stable

In a wondrous and slow decline

The rain still must fall

On a wanderer of such likeness.

Fortune is a beggars bane

Yet the stain blights us all

More so who thus deny it.

Fortune is a beggars bane

Now I’m a rogue in your eyes

But I once was a yeoman who shined

With a place at the table

With laymen and lords alike

Now I find myself in the mire

Of a world still unfolding itself

Vile and stable

In a wondrous and slow decline

Het juk van trots, zo vaak

Is op de beste van ons gevallen

Het juk van trots, zo vaak

Heeft ons belast die in liefdadigheid wonen

Waarom, vraag je, verbreek je de ketenen niet?

Het is al moeilijk genoeg om mee te strijden

De neerwaartse ogen van voorbijgangers

Geen haard, geen huis, geen liefde, geen waardigheid

Lo, nog een ander gemis

Van een beruchte troon zoals de mijne

Verachtelijk en stabiel

In een wonderbaarlijk en langzaam verval

De regen moet nog vallen

Op een zwerver van zo'n gelijkenis.

Fortuin is een bedelaarsvloek

Maar de vlek verpest ons allemaal

Meer nog, die het dus ontkennen.

Fortuin is een bedelaarsvloek

Nu ben ik een schurk in jouw ogen

Maar ik was ooit een yeoman die schitterde

Met een plaats aan tafel

Met zowel leken als heren

Nu bevind ik me in het slijk

Van een wereld die zich nog steeds ontvouwt

Verachtelijk en stabiel

In een wonderbaarlijk en langzaam verval