Creation - The Incredible String Band

The messengers with sharpened heels

Flew backwards into whose galloping arms

And the impassioned Phoenix

Drawls a sad goodnight to fiction’s tomb

Then come to me secretly

And with your silken feather

And with your silken feather

Open your rooms

Never, in fact, as he gazed amazed

At two lost eyebrows lisping into the unexpected

And the archetypal postman delivering your seed letters

Whose eyes are black eggs really

Upon a long shore, upon a long shore

Open your door, open your door

'Ask anyone,' he muttered, as he spat a small

Brilliant blue insect whirring into the gauze

'I would advise stilts for the quagmires

And camels for the snowy hills

And any survivors

Their debts I will certainly pay

There’s always a way, there’s always a way

I smiled with that gallantly concealed forceful nervousness

That has proved that oysters cry

And that I have come to know and accept as myself

And plucking a barbed feather from the morose universe

I called him deathless

And he left before he could reply

Open your eyes, open your eyes

Our first father, Abraham, whose bosom

Was the unique soul of the humans

Was certainly as bewildered as we are

If not infinitely more so

And with an ancient ceremonial gesture of dismissal

He pointed forward

Verily, verily

Verily, verily

The first day was golden

And she coloured the sun

And she named it Hyperion

And she made it a day of light and healing

The second was silver

And she coloured the moon

And she named it Phoebe

And she made a day of enchantment and the living waters

And the third was many-coloured

And she coloured the earth

And she made a day of joy

With the scarlet strength of seed

In the fourth black and white were mingled into quicksilver

And she coloured Mercury

And she made a day of wisdom

And the signs that are placed in the firmament

The fifth was bright blue

And she envisaged Jupiter

And she made a day of awe and circles, circles

And she sent it to guide the blood of the universe

The sixth was burning with icy, green flames that glowed white

And of her beauty she made Venus

And she made a day of love

Whereby all beings are united

The seventh was rich purple of the mollusks

And she coloured Chronos

And she made a day of idleness and repose

Whereon all beings cease from struggle

Verily, verily

Verily, verily

I am the pebble in your very own eye

I am the sword and your enemy dies

I am the storm and the hurricane wind

I am the thorn of an unkind friend

I am desire what colour my eyes?

I am Loki wizard of lies

Catch me, find me, see me if you can

I am the guilt of an honest man

Then seven times we raised our arms and with cat-stretch

Sent our footspells yawning into the multitudes

In need we called upon the mother of all living

Three times for succor

But with ambitious spears they made us change

They crouched behind their mirrors and fought on

I will not allow them praise

That broke the harmonious globe in splintered fragments

And yet they moved perforce with a perfect pattern

And complemented harmony with dischord

And light with darkness

It was then that we stepped out of our world machine

Between the palm and the fingers

Peeling like gloves

And for each eye that shed one tear

We made of that tear an ocean

And in the five directions

We loosed our several craft

Wild sea, I say today

Please be a sweet cow for me

Amethyst galleon, out on the rolling sea

Gentle as lightning, easily

Take me to the root of the world tree

Amethyst galleon, out on the rolling sea

Your face is consumed in a bruised sky’s glance

By the brazen wall with your sword and lance

Where iron-eyed your sight was cast

Where dappled maidens, endless danced

Round the root of the world tree

Wild sea, I say today

Please be a sweet cow for me

Amethyst galleon, out on the rolling sea

Wild sea, my love is salty for me

Every ripple in her body is a wave in me

Amethyst galleon, out on the rolling sea

De boodschappers met geslepen hakken

Vloog achteruit in wiens galopperende armen

En de gepassioneerde Phoenix

Brengt een trieste welterusten naar het graf van fictie

Kom dan in het geheim naar me toe

En met je zijden veer

En met je zijden veer

Open je kamers

Nooit, in feite, zoals hij verbaasd staarde

Bij twee verloren wenkbrauwen lispelend in het onverwachte

En de archetypische postbode die je zaadbrieven bezorgt

Wiens ogen zijn eigenlijk zwarte eieren?

Op een lange kust, op een lange kust

Open je deur, open je deur

'Vraag het aan iemand,' mompelde hij, terwijl hij een kleine

Briljant blauw insect zoemt in het gaas

'Ik zou stelten adviseren voor de moerassen'

En kamelen voor de besneeuwde heuvels

En eventuele overlevenden

Hun schulden zal ik zeker betalen

Er is altijd een manier, er is altijd een manier

Ik glimlachte met die galant verhulde krachtige nervositeit

Dat heeft bewezen dat oesters huilen

En die ik heb leren kennen en accepteren als mezelf

En een veer met weerhaken plukken uit het sombere universum

Ik noemde hem onsterfelijk

En hij ging weg voordat hij kon antwoorden

Open je ogen, open je ogen

Onze eerste vader, Abraham, wiens boezem

Was de unieke ziel van de mensen

Was zeker net zo verbijsterd als wij

Als niet oneindig veel meer

En met een oud ceremonieel gebaar van ontslag

Hij wees naar voren

Voorwaar, voorwaar

Voorwaar, voorwaar

De eerste dag was goud

En ze kleurde de zon

En ze noemde het Hyperion

En ze maakte er een dag van licht en genezing van

De tweede was zilver

En ze kleurde de maan

En ze noemde het Phoebe

En ze maakte een dag van betovering en de levende wateren

En de derde was veelkleurig

En ze kleurde de aarde

En ze maakte een dag van vreugde

Met de scharlaken kracht van zaad

In de vierde werden zwart en wit vermengd met kwikzilver

En ze kleurde Mercurius

En ze maakte een dag van wijsheid

En de tekenen die aan het firmament zijn geplaatst

De vijfde was helderblauw

En ze voorzag Jupiter

En ze maakte een dag van ontzag en cirkels, cirkels

En ze stuurde het om het bloed van het universum te leiden

De zesde brandde met ijzige, groene vlammen die wit gloeiden

En van haar schoonheid maakte ze Venus

En ze maakte een dag van liefde

Waardoor alle wezens verenigd zijn

De zevende was rijk paars van de weekdieren

En ze kleurde Chronos

En ze maakte een dag van luiheid en rust

Waarop alle wezens ophouden met strijden

Voorwaar, voorwaar

Voorwaar, voorwaar

Ik ben de kiezelsteen in je eigen oog

Ik ben het zwaard en je vijand sterft

Ik ben de storm en de orkaanwind

Ik ben de doorn van een onaardige vriend

Ik ben verlangen welke kleur mijn ogen?

Ik ben Loki tovenaar van leugens

Vang me, vind me, zie me als je kunt

Ik ben de schuld van een eerlijke man

Toen stegen we zeven keer onze armen op en met kat-stretch

Stuurde onze voetspreuken geeuwend de menigte in

In nood riepen we de moeder van alle levenden aan

Drie keer voor hulp

Maar met ambitieuze speren hebben ze ons doen veranderen

Ze hurkten achter hun spiegels en vochten door

Ik zal ze geen complimenten geven

Dat brak de harmonieuze wereld in versplinterde fragmenten

En toch bewogen ze zich noodgedwongen met een perfect patroon

En aangevuld harmonie met onenigheid

En licht met duisternis

Het was toen dat we uit onze wereldmachine stapten

Tussen de handpalm en de vingers

Peeling als handschoenen

En voor elk oog dat een traan vergiet

We hebben van die traan een oceaan gemaakt

En in de vijf richtingen

We zijn onze verschillende ambachten kwijtgeraakt

Wilde zee, zeg ik vandaag

Wees alsjeblieft een lieve koe voor me

Amethist galjoen, op de glooiende zee

Zacht als de bliksem, gemakkelijk

Breng me naar de wortel van de wereldboom

Amethist galjoen, op de glooiende zee

Je gezicht wordt geconsumeerd in de blik van een gekneusde lucht

Bij de koperen muur met je zwaard en lans

Waar je blik met ijzeren ogen was geworpen

Waar gevlekte meisjes, eindeloos dansten

Rond de wortel van de wereldboom

Wilde zee, zeg ik vandaag

Wees alsjeblieft een lieve koe voor me

Amethist galjoen, op de glooiende zee

Wilde zee, mijn liefde is zout voor mij

Elke rimpeling in haar lichaam is een golf in mij

Amethist galjoen, op de glooiende zee