Lake Song - The Decemberists

Down by the lake we were overturning pebbles

And upending all the animals alight

And I took a drag from your cigarette and pinched it

'Tween my finger and my thumb, till it had died

And the sun burned low on the radio

Say that you will, say you will or will you won’t

Or you whatever you prevaricate your whole life, don’t you?

This much I can say: I would’ve waited till the oceans

Fell away and all the sunken cities would reveal themselves to you

But you won’t, will you?

Because you never do

And the sun burned through sweet as honeydew

And I, seventeen and terminally fey

I wrote it down and threw it all away

Never gave a thought to what I paid

And you, all sibylline, reclining in your pew

You tattered me, you tethered me to you

The things you would, and the things you wouldn’t do

To tell the truth I never had a clue

Now we arise to curse those young suburban villains

And their ill-begotten children from the lawn

Come to me now, and on this station wagon window

Set the ghost of your two footprints

That they might haunt me when you’re gone

And when the light broke dawn, you were forever gone

But I remember you: you were full

You were full and sweet as honeydew

And I, seventeen and terminally fey

I wrote it down and threw it all away

And never gave a thought to what I paid

And you, all sibylline, reclining in your pew

You tattered me, you tethered me to you

The things you would, and the things you wouldn’t do

You noticed how I never had a clue, never had a clue

You were full and sweet as honeydew

You were full and sweet as honeydew

Beneden bij het meer waren we kiezelstenen aan het omgooien

En alle dieren op hun kop zetten

En ik nam een ​​trekje van je sigaret en kneep erin

'Tween mijn vinger en mijn duim, totdat het was gestorven

En de zon brandde laag op de radio

Zeg dat je het wilt, zeg dat je het wel of niet gaat doen

Of wat je ook je hele leven verknoeit, nietwaar?

Zoveel kan ik zeggen: ik zou hebben gewacht tot de oceanen

Viel weg en alle verzonken steden zouden zich aan jou openbaren

Maar dat doe je niet, toch?

Omdat je dat nooit doet

En de zon brandde door zoet als honingdauw

En ik, zeventien en terminaal fey

Ik schreef het op en gooide het allemaal weg

Nooit nagedacht over wat ik heb betaald

En jij, allemaal sibylline, liggend in je kerkbank

Je hebt me aan flarden gescheurd, je hebt me aan jou vastgebonden

De dingen die je zou doen en de dingen die je niet zou doen

Om eerlijk te zijn heb ik nooit een idee gehad

Nu staan ​​we op om die jonge schurken in de buitenwijken te vervloeken

En hun ongeboren kinderen van het gazon

Kom nu naar mij, en op dit stationwagenraam

Zet de geest van je twee voetafdrukken

Dat ze me zouden achtervolgen als je weg bent

En toen het licht aanbrak, was je voor altijd weg

Maar ik herinner me jou: je was vol

Je was vol en zoet als honingdauw

En ik, zeventien en terminaal fey

Ik schreef het op en gooide het allemaal weg

En heb nooit nagedacht over wat ik heb betaald

En jij, allemaal sibylline, liggend in je kerkbank

Je hebt me aan flarden gescheurd, je hebt me aan jou vastgebonden

De dingen die je zou doen en de dingen die je niet zou doen

Je hebt gemerkt dat ik nooit een idee had, nooit een idee had

Je was vol en zoet als honingdauw

Je was vol en zoet als honingdauw