The Green Man - The Clientele

He was already drunk, and becoming slightly pompous;

the pub jukebox blared in

the corner, and outside, crowds flowed with supernatural ease through the Green

Park arcades, and downhill to the river, sifting through glass-fronted

boutiques, leaving for Metroland and the Christmas break.

I listened because I

had nothing better to do: all my friends had gone, and he’d bought me a drink

«That winter,» he said, «I went back to the family house, which was then at the

edge of a large and half-finished estate.

It was still and quiet,

backing onto a copse the bulldozers had missed when they levelled the heath.

The drab light lent everything an insubstantiality, intensifying the curious

end-of-term feeling I had, the sense that the days themselves were somehow

exhausted

Three windows took up one side of the dining room, with a steadily murmuring

radiator underneath.

Enamel paint curled away from the window frame in flakes

and peels, and the hot metal in the room gave off its alienating,

faintly acidic smell.

I remember clouds drifting in, and I watched them pick

up the red flare of the streetlights.»

This last point emphasised by a moment of silence, which he filled with a look

around the bar

«Late one night a figure appeared in the garden.

It was almost pathetic;

hungry-looking.

boss-eyed and twisted.

Under the faint light that the room

cast over the gravel, I could see that its skin was made of flowers.

It was hollow.

It shied like an animal, and disappeared into the wood

I knew it — you would have too, if you’d been there;

it was a figure I’d

glimpsed in a car park as a child;

an expression crossing the face of a

stranger late one night at Waterloo Station as I hurried for a train with my

parents;

a carving in the portico of a mediaeval church.

In some nightmarish

way it was particular, and it was also infinite.

It was itself, it was the wood,

it was the last roses in the garden, and yet it was also a wider sentience,

perhaps best described as the feeling that the trees and fields we look at

have always secretly been looking back into us

The air felt charged, somehow electric, and as I stared at the place it had

been, I became aware of a smell of dust.

I smelt the billions of falling

microscopic specks, the ghost dust-rain that surrounds all of us, all the time.

For one moment of hyper-awareness I could read its mixtures and vintages,

the histories and provenance of each particle of dust in the room.

And faintly, hauntingly, somewhere on the edge of all the others,

I smelt the surviving dust of 1978

It was a dust of forgotten piano lessons;

church halls;

school gatherings in

terrapin huts.

Back then, to a child’s nose, even the smell of glass differed

from room to room, and for one second I could smell all the mirrors and the

windows of those lost days, the unbounded spaces between them;

it was a dust of

the exhaust fumes of Austin Allegros, the naked wooden floors of a new house,

bike tyres and long-discontinued cigarette brands.

A dust that conjured pools

of evening light, mysterious journeys, finished lives, dreads and hopes of an

almost atavistic intensity

I blinked, I seem to remember I was terrified, but at the same time so

surprised, so overwhelmed with longing, with love for the past, love for the

dead, that at that moment fear had no real meaning: I inhabited a bright,

blank space that I’d encountered once before when I dislocated my knee on a

rugby field

Then neither quickly nor gradually, it was gone.

The room returned,

and with it the seamlessness, the ordinary loneliness of the night.

I never saw that figure, or anything like him, again

Days later, when the weather had broken, I looked over the hill, past the woods,

and the developer’s tracks and pylons.

The freezing air seemed to distort the

sounds of the construction vehicles, and their bleeps and revs sang like human

voices.

I remember thinking, 'If the world was one degree stranger,

one degree more fluid, I could have escaped and joined myself back there,

I could have disappeared forever.

But it isn’t, and I’m stranded here,

split into two, getting ready for bed in a dormitory town.'

«He drank.

Dark had fallen;

the world was moving forward confidently, tangibly

Hij was al dronken en werd een beetje pompeus;

de pub jukebox schetterde binnen

de hoek en buiten stroomden de menigten met bovennatuurlijk gemak door de Green

Parkeergalerijen en bergafwaarts naar de rivier, door de glazen gevels ziften

boetieks, vertrekken naar Metroland en de kerstvakantie.

Ik luisterde omdat ik

niets beters te doen had: al mijn vrienden waren weg en hij had een drankje voor me gekocht

«Die winter, zei hij, ging ik terug naar het ouderlijk huis, dat toen aan de

rand van een groot en half afgebouwd landgoed.

Het was stil en stil,

achteruitrijdend op een kreupelhout dat de bulldozers hadden gemist toen ze de heide egaliseerden.

Het vage licht gaf alles een onbeduidendheid, waardoor het nieuwsgierige werd versterkt

einde-termijngevoel dat ik had, het gevoel dat de dagen zelf op de een of andere manier waren

uitgeput

Drie ramen namen een kant van de eetkamer in, met een constant gemompel

radiateur eronder.

Emailverf krulde in vlokken van het raamkozijn weg

en schillen, en het hete metaal in de kamer gaf zijn vervreemding af,

licht zure geur.

Ik herinner me dat er wolken naar binnen dreven, en ik zag ze kiezen

de rode gloed van de straatlantaarns op.»

Dit laatste punt benadrukt door een moment van stilte, dat hij vulde met een blik

rond de bar

«Laat op een avond verscheen er een figuur in de tuin.

Het was bijna zielig;

hongerig uitziend.

baas-ogen en verwrongen.

Onder het zwakke licht dat de kamer

geworpen over het grind, kon ik zien dat de huid was gemaakt van bloemen.

Het was hol.

Het schuwde als een dier en verdween in het bos

Ik wist het - dat zou jij ook hebben gedaan als je daar was geweest;

het was een cijfer dat ik zou

als kind een glimp opgevangen van een parkeerplaats;

een uitdrukking die het gezicht van a . kruist

vreemdeling laat op een avond op Waterloo Station terwijl ik me haastte voor een trein met mijn

ouders;

een gravure in de portiek van een middeleeuwse kerk.

In een nachtmerrie

manier het was bijzonder, en het was ook oneindig.

Het was zichzelf, het was het hout,

het waren de laatste rozen in de tuin, en toch was het ook een breder gevoel,

misschien het best te omschrijven als het gevoel dat de bomen en velden waar we naar kijken

hebben altijd stiekem naar ons teruggekeken

De lucht voelde geladen aan, op de een of andere manier elektrisch, en terwijl ik naar de plek staarde die het had...

geweest, werd ik me bewust van een geur van stof.

Ik rook de miljarden vallen

microscopisch kleine vlekjes, de spookstofregen die ons allemaal omringt, de hele tijd.

Voor een moment van hyperbewustzijn kon ik zijn mengsels en jaargangen lezen,

de geschiedenis en herkomst van elk stofdeeltje in de kamer.

En vaag, angstaanjagend, ergens aan de rand van alle anderen,

Ik rook het overgebleven stof van 1978

Het was een stof van vergeten pianolessen;

kerkzalen;

schoolbijeenkomsten in

moerasschildpadden hutten.

Destijds, voor de neus van een kind, verschilde zelfs de geur van glas

van kamer naar kamer, en een seconde lang rook ik alle spiegels en de

vensters van die verloren dagen, de onbegrensde ruimtes ertussen;

het was stof van

de uitlaatgassen van Austin Allegros, de kale houten vloeren van een nieuw huis,

fietsbanden en sigarettenmerken die al lang niet meer leverbaar zijn.

Een stof die plassen deed denken

van avondlicht, mysterieuze reizen, voltooide levens, angsten en hoop op een

bijna atavistische intensiteit

Ik knipperde met mijn ogen, ik meen me te herinneren dat ik doodsbang was, maar tegelijkertijd zo

verrast, zo overweldigd door verlangen, met liefde voor het verleden, liefde voor de

dood, dat angst op dat moment geen echte betekenis had: ik woonde in een helder,

lege ruimte die ik een keer eerder was tegengekomen toen ik mijn knie ontwrichtte op een

rugbyveld

Toen was het niet snel of geleidelijk weg.

De kamer keerde terug,

en daarmee de naadloosheid, de gewone eenzaamheid van de nacht.

Ik heb die figuur, of iets dergelijks, nooit meer gezien

Dagen later, toen het weer was gebroken, keek ik over de heuvel, langs de bossen,

en de sporen en pylonen van de ontwikkelaar.

De ijskoude lucht leek de

geluiden van de bouwvoertuigen, en hun piepjes en toeren zongen als een mens

stemmen.

Ik herinner me dat ik dacht: 'Als de wereld een graadje vreemder was,

een graad meer vloeiend, ik had kunnen ontsnappen en me daar achteraan aansluiten,

Ik had voor altijd kunnen verdwijnen.

Maar dat is het niet, en ik ben hier gestrand,

in tweeën gesplitst, klaar om naar bed te gaan in een slaapstad.'

"Hij dronk.

Het was donker geworden;

de wereld ging vol vertrouwen, tastbaar vooruit