Losing Haringey - The Clientele

In those days there was a kind of feeling of pushing out of the front door,

into the pale exhaust fume park by broad water pond where the grubby road

eventually leads to end field.

Turkish supermarkets after chicken restaurants after spare pawnshop,

everything in my life felt like it was coming to a mysterious close.

I could hardly walk to the end of the street without feeling there was no way

to go except back.

The dates I had that summer count to nothing, my job was a dead end and the

rain check was killing me a little more each month.

It seemed unlikely that anything could hold much longer.

The only question left

to ask was what would happen after everything familiar collapsed,

but for now the sun was stretched between me and that moment.

It was ferociously hot and the equality became so bad that by the evening the

noise of nearby trains stuttered in and fix and storks, distorted through the

shifting end.

As I lay in my room I can hear my neighbors discussing the world kemp and

opening beers in their gardens on the other side someone was singing an Arabic

prayer through the thin wall I had no money for the pub so I decided to go for

a walk.

I found myself wandering aimlessly to the west past the terrace of chicken and

bomb shops and long dreads near the tube station.

I crossed the street and headed into virgin territory, I had never been this

way before grabble Dutch houses alternative with square 60s offices and the

white pavements angulated with cracks and litter.

I walked in wall because there was nothing else for me to do and by the breeze

the light began to fade.

The mouth of an avenue led me to the verge of a long greasy A road that rose up

in the far distance with symmetrical terraces falling steeply down and up again

from a distant railway station.

There were 4 benches to my right indispurced with those strange bushes that

grow in the area.

These blossoms are so pale yellow they seem translucent almost spectral and

suddenly tired, I sat down.

I held my head in my hands, feeling like shit but a sudden breeze escaped from

the terraces and for a moment I lost my thoughts and its unexpected glooms.

I looked up and I realized I was sitting in a photograph.

I remember clearly this photograph was taken by my mother in 1982 outside our

front garden in Hampshire, it was slightly underexposed I was still sitting in

the bench but the colors and the plains of the road and the horizon had become

the photo but I looked hard and I could see the lines of the window ledge in

the original photograph were now composed by a tree branch and the silhouetted

edge of a grass barge, the sheens the flash on the window was replicated by

gunfire smoke drifting infinitely testify slowly from behind the fence my

sisters face had been dimly visible behind the window and yes there were pale

stars far off to the west that traced out the lines of a toddlers eyes and

mouth.

When I look back at this there?

s nothing to grasp, no starting point,

I was inside an underexposed photo from 1982 but I was also sitting on a bench

in Haringey, strangest of all was the feeling of 1982, dizzy illogical as if

none of the intervening disasters and wrong turns had happened yet.

I felt guilty and inconsolably sad.

I felt the instinctive tug back, to school;

the memory of shopping malls,

cooking, driving in my mothers car, all gone, gone forever.

I just sat there

for awhile, I was so tired that I didn?

t bother trying to work out what was

going on.

I was happy just to sit in the photo while it was lasted which wasn?

t long anyway.

The light faded, the wind caught the smoke, the stars dimmed

under the glare of the streetlamps.

I got up and walked away from the spot of little benches and an oncoming of

Garish kids.

Our bus was rumbling to my rescue down that hill with a great big

fire Alexandra palace on its front and I realized I did want to drink after all.

In die tijd was er een soort gevoel van uit de voordeur duwen,

naar het bleke uitlaatgassenpark bij de brede watervijver waar de groezelige weg

leidt uiteindelijk naar het eindveld.

Turkse supermarkten na kippenrestaurants na reserve pandjeshuis,

alles in mijn leven voelde alsof het tot een mysterieus einde kwam.

Ik kon nauwelijks naar het einde van de straat lopen zonder het gevoel te hebben dat er geen manier was

om te gaan, behalve terug.

De data die ik die zomer had, tellen voor niets, mijn baan was een doodlopende weg en de

Rain Check doodde me elke maand een beetje meer.

Het leek onwaarschijnlijk dat iets veel langer zou kunnen duren.

De enige vraag die overblijft

om te vragen was wat er zou gebeuren nadat alles wat bekend was instortte,

maar voor nu stond de zon tussen mij en dat moment.

Het was bloedheet en de gelijkheid werd zo erg dat tegen de avond de

geluid van nabijgelegen treinen stotterde in en fix en ooievaars, vervormd door de

verschuivend einde.

Terwijl ik in mijn kamer lig, hoor ik mijn buren praten over de wereld kemp en

bier aan het openen in hun tuinen aan de andere kant zong iemand een Arabisch

gebed door de dunne muur Ik had geen geld voor de kroeg dus besloot ik ervoor te gaan

een wandeling.

Ik merkte dat ik doelloos naar het westen dwaalde langs het terras van de kip en

bommenwinkels en lange dreads in de buurt van het metrostation.

Ik stak de straat over en begaf me naar maagdelijk gebied, dit was ik nog nooit geweest

ver voor het grijpen Nederlandse huizen alternatief met vierkante jaren 60 kantoren en de

witte stoepen gehoekt met scheuren en strooisel.

Ik liep de muur in omdat er niets anders voor mij te doen was en door de wind

het licht begon te vervagen.

De monding van een laan leidde me naar de rand van een lange vettige A-weg die oprees

in de verte met symmetrische terrassen die steil naar beneden en weer omhoog vallen

van een ver treinstation.

Er waren 4 banken aan mijn rechterkant die verontwaardigd waren over die vreemde struiken die

groeien in het gebied.

Deze bloesems zijn zo lichtgeel dat ze doorschijnend, bijna spectraal lijken en

plotseling moe, ging ik zitten.

Ik hield mijn hoofd in mijn handen, voelde me rot, maar er ontsnapte een plotselinge bries uit

de terrassen en voor een moment verloor ik mijn gedachten en zijn onverwachte somberheid.

Ik keek op en realiseerde me dat ik op een foto zat.

Ik herinner me duidelijk dat deze foto door mijn moeder in 1982 buiten onze

voortuin in Hampshire, het was een beetje onderbelicht waar ik nog in zat

de bank, maar de kleuren en de vlaktes van de weg en de horizon waren geworden

de foto, maar ik keek goed en ik kon de lijnen van de vensterbank naar binnen zien

de originele foto werd nu samengesteld door een boomtak en de silhouetten

rand van een grasschuit, de glans van de flits op het raam werd gerepliceerd door:

geweervuur, rook die oneindig ronddrijft, getuig langzaam van achter het hek my

het gezicht van de zus was vaag zichtbaar achter het raam en ja, er waren bleek

sterren ver weg naar het westen die de lijnen van de ogen van een peuter vormden en

mond.

Als ik hier naar terugkijk?

s niets te begrijpen, geen uitgangspunt,

Ik zat in een onderbelichte foto uit 1982, maar ik zat ook op een bank

in Haringey was het vreemdste van alles het gevoel van 1982, duizelig onlogisch alsof...

geen van de tussenliggende rampen en verkeerde afslagen was nog niet gebeurd.

Ik voelde me schuldig en ontroostbaar verdrietig.

Ik voelde de instinctieve terugtrekking, naar school;

de herinnering aan winkelcentra,

koken, rijden in de auto van mijn moeder, allemaal weg, voor altijd weg.

Ik zat daar gewoon

voor een tijdje was ik zo moe dat ik dat deed?

t de moeite nemen om erachter te komen wat was

aan de hand.

Ik was blij om gewoon op de foto te zitten zolang het duurde, wat was dat?

t lang hoe dan ook.

Het licht vervaagde, de wind ving de rook op, de sterren dimden

onder het schijnsel van de straatlantaarns.

Ik stond op en liep weg van de plek van bankjes en een tegenligger

Opzichtige kinderen.

Onze bus denderde naar mijn redding de heuvel af met een grote grote

vuurde Alexandra Palace op de voorkant af en ik realiseerde me dat ik toch wilde drinken.