One Hundred Leaves - The Clientele

We left in the spring

In a dying afternoon

Like the hours inside the hours

When we stared from the windows of the school

And she picks her way through elms

In that moment once again

With the darkness coming down

I don’t know what more I can say

But the friends inside my mind

Are they really in the night?

Watching the corners turn corners

All that summer in some wood we waited out the hours

Buried in the hollows of the wind

Telephone was ringing and the ashes in the air

Rising, turning, falling

Days are out of tune, midnight at noon

And it opened your heart like a lover

I burned down to the skin

Holding you in 'til the sins died away

We vertrokken in het voorjaar

Op een stervende middag

Zoals de uren binnen de uren

Toen we uit de ramen van de school staarden

En ze baant zich een weg door iepen

Op dat moment weer

Met de duisternis die naar beneden komt

Ik weet niet wat ik nog meer kan zeggen

Maar de vrienden in mijn gedachten

Zijn ze echt 's nachts?

Kijken hoe de bochten de bochten worden

De hele zomer in een bos wachtten we de uren af

Begraven in de holtes van de wind

Telefoon ging en de as in de lucht

Stijgen, draaien, vallen

Dagen zijn vals, middernacht om 12.00 uur

En het opende je hart als een minnaar

Ik ben tot op de huid afgebrand

Je vasthouden tot de zonden wegstierf