The Ballad Of Love And Hate - The Avett Brothers

Love writes a letter and sends it to hate.

My vacations ending.

I’m coming home late.

The weather was fine and the ocean was great

and I can’t wait to see you again.

Hate reads the letter and throws it away.

«No one here cares if you go or you stay.

I barely even noticed that you were away.

I’ll see you or I won’t, whatever.»

Love sings a song as she sails through the sky.

The water looks bluer through her pretty eyes.

And everyone knows it whenever she flies,

and also when she comes down.

Hate keeps his head up and walks through the street.

Every stranger and drifter he greets.

And shakes hands with every loner he meets

with a serious look on his face.

Love arrives safely with suitcase in tow.

Carrying with her the good things we know.

A reason to live and a reason to grow.

To trust.

To hope.

To care.

Hate sits alone on the hood of his car.

Without much regard to the moon or the stars.

Lazily killing the last of a jar

of the strongest stuff you can drink.

Love takes a taxi, a young man drives.

As soon as he sees her, hope fills his eyes.

But tears follow after, at the end of the ride,

cause he might never see her again.

Hate gets home lucky to still be alive.

He screams o’er the sidewalk and into the drive.

The clock in the kitchen says 2:55,

And the clock in the kitchen is slow.

Love has been waiting, patient and kind.

Just wanting a phone call or some kind of sign,

That the one that she cares for, who’s out of his mind,

Will make it back safe to her arms.

Hate stumbles forward and leans in the door.

Weary head hung, eyes to the floor.

He says «Love, I’m sorry», and she says, «What for?

I’m your and that’s it, Whatever.

I should not have been gone for so long.

I’m your’s and that’s it, forever.»

You’re mine and that’s it, forever.

Liefde schrijft een brief en stuurt deze naar haat.

Mijn vakanties eindigen.

Ik kom laat thuis.

Het weer was goed en de oceaan was geweldig

en ik kan niet wachten om je weer te zien.

Hate leest de brief en gooit hem weg.

«Het maakt hier niemand uit of je gaat of blijft.

Ik heb amper gemerkt dat je weg was.

Ik zie je wel of niet, wat dan ook.»

Liefde zingt een lied terwijl ze door de lucht vaart.

Het water lijkt blauwer door haar mooie ogen.

En iedereen weet het wanneer ze vliegt,

en ook als ze naar beneden komt.

Hate houdt zijn hoofd omhoog en loopt door de straat.

Elke vreemdeling en zwerver begroet hij.

En schudt de hand van elke eenling die hij ontmoet

met een serieuze blik op zijn gezicht.

Liefde komt veilig aan met koffer op sleeptouw.

De goede dingen die we kennen met haar meedragen.

Een reden om te leven en een reden om te groeien.

Vertrouwen.

Hopen.

Zorgen.

Haat zit alleen op de motorkap van zijn auto.

Zonder veel aandacht voor de maan of de sterren.

Lui de laatste van een pot doden

van de sterkste dingen die je kunt drinken.

Liefde neemt een taxi, een jonge man rijdt.

Zodra hij haar ziet, vult de hoop zijn ogen.

Maar tranen volgen, aan het einde van de rit,

omdat hij haar misschien nooit meer zal zien.

Haat krijgt het geluk om nog in leven te zijn.

Hij schreeuwt over het trottoir en de oprit op.

De klok in de keuken zegt 2:55,

En de klok in de keuken is traag.

Liefde heeft gewacht, geduldig en vriendelijk.

Ik wil gewoon een telefoontje of een soort teken,

Dat degene waar ze om geeft, die gek is,

Zal het veilig terugbrengen naar haar armen.

Haat strompelt naar voren en leunt tegen de deur.

Vermoeid hoofd hing, ogen op de grond gericht.

Hij zegt «Liefde, het spijt me», en zij zegt: «Waarvoor?

Ik ben jouw en dat is het, wat dan ook.

Ik had niet zo lang weg moeten zijn.

Ik ben van jou en dat is het, voor altijd.»

Je bent van mij en dat is het, voor altijd.