Blues Pudła w Folsom - The Analogs

Słyszę, nadjeżdża, pociąg po szynach toczy się

A ja już zapomniałem, jak piękne słońce jest

Utknąłem w jakimś pudle, marnuję tu swój czas

Chociaż tam, za mur wybrałbym się choć raz

Gdy byłem jeszcze mały, mama mówiła mi:

«Nigdy nie baw się spluwą, masz dobrym chłopcem być»

A ja zabiłem gościa, by poznać kolor krwi

Gdy pociąg dzisiaj gwizdnął, znów pociekły mi łzy

Ja wiem, że pociąg ten pełen bogaczy jest

Palą grube cygara i kawę piją też

Lecz tak musiało być, wolność nie dana mi

Wciąż cierpię, bo chcę tak jak oni wszyscy żyć

Gdy zrzucę już kajdany, pociąg zatrzyma się

Pojadę nim daleko, za horyzontu kres

Gdzie nie ma tego pudła, bo smutku mam już dość -

Syreny kolejowe wreszcie przepędzą go!

Ik hoor, het komt eraan, de trein rijdt op de rails

En ik ben alweer vergeten hoe mooi de zon is

Ik zit vast in een doos en verdoe mijn tijd hier

Daar zou ik tenminste één keer voorbij de muur gaan

Toen ik nog klein was, vertelde mijn moeder me altijd:

"Speel nooit met een pistool, je moet een brave jongen zijn"

En ik heb een man vermoord om de kleur van het bloed te weten

Terwijl de trein vandaag floot, kwamen de tranen weer bij mij

Ik weet dat deze trein vol rijke mensen zit

Ze roken dikke sigaren en drinken ook koffie

Maar het moest zo zijn, vrijheid niet aan mij gegeven

Ik lijd nog steeds omdat ik wil leven zoals zij allemaal

Zodra ik de boeien loslaat, stopt de trein

Ik zal het ver rijden, voorbij de horizon

Waar deze doos niet is, want ik ben ziek van verdriet -

De treinsirenes zullen hem eindelijk wegjagen!