Город изо льда - Теория света

Холодный блеск в его глазах,

Что видят всё насквозь.

Пустынных улиц темнота,

Где я незваный гость, забытый навсегда.

Он смотрит на меня в упор,

Вселить пытаясь страх.

Молчанье душной пеленой

Царит в его дворах, всё словно изо льда.

Тихо падал снег.

Этой ночью я уснуть не мог —

Против неба замышлял мятеж.

Тихо падал снег.

Падал снег на землю с крыш домов.

Словно пепел разбитых надежд.

Он гнал меня,

Словно знал всё наперёд,

Словно знал всему итог.

Чья в том вина?

В сердце лишь холодный лёд

И рассвет далёк

В городе изо льда.

Раскинув руки улиц врозь

Прочь от своей груди

Он думал, что невечна ночь,

Невечно царство льдин, сковавших его сны.

За годом год, за веком век

Он ждал тая печаль

И верил, что придёт рассвет,

Разрушив стены льда.

Падёт заклятье тьмы.

Мир волшебных грёз

В свете фонарей рисует снег.

Танцуют тени на стекле.

Ненависть и злость

Его спутники теперь на век

Это пепел разбитых надежд.

Он гнал меня,

Словно знал всё наперёд,

Словно знал всему итог.

Чья в том вина?

В сердце лишь холодный лёд

И рассвет далёк

В городе изо льда.

Сон — вечная зима.

Я так устал…

Неспешно жизнь прошла,

Пока я спал.

Искать горящий взгляд —

Напрасный труд.

Ведь все в округе спят,

И все умрут!

(Я в тебе растворюсь,

С серой массой сольюсь,

Ты меня поглотил, глыбой льда придавил)

Жизнь лишь пепел разбитых надежд…

Он гнал меня,

Словно знал всё наперёд,

Словно знал всему итог.

Чья в том вина?

В сердце лишь холодный лёд

И рассвет далёк

В городе изо льда.

(В городе изо льда, в городе изо льда, в городе изо льда…)

Koude glinstering in zijn ogen

Dat ze alles doorzien.

De verlaten straten zijn donker,

Waar ben ik, een ongenode gast, voor altijd vergeten.

Hij kijkt me puntloos aan,

Angst proberen in te boezemen.

Stilte in een sluier

Regeert in zijn hoven, alles is als van ijs gemaakt.

Sneeuw viel stilletjes.

Die nacht kon ik niet slapen -

Er werd een opstand beraamd tegen de hemel.

Sneeuw viel stilletjes.

Sneeuw viel op de grond van de daken van huizen.

Als de as van gebroken hoop.

Hij heeft me gereden

Alsof hij alles van tevoren wist

Alsof hij het einde van alles wist.

Wiens fout is het?

Er is alleen koud ijs in het hart

En de dageraad is ver

In de stad van ijs.

De armen van de straten uit elkaar spreiden

Ga weg van je borst

Hij dacht dat de nacht niet eeuwig was,

Het rijk van ijsschotsen dat zijn dromen boeide, is eeuwig.

Jaar na jaar, eeuw na eeuw

Hij wachtte op dat verdriet

En ik geloofde dat de dageraad zou komen,

Het afbreken van muren van ijs.

De betovering van de duisternis zal vallen.

Wereld van magische dromen

Sneeuw trekt in het licht van lantaarns.

Schaduwen dansen op het glas.

Haat en woede

Zijn metgezellen zijn nu voor altijd

Dit zijn de as van gebroken hoop.

Hij heeft me gereden

Alsof hij alles van tevoren wist

Alsof hij het einde van alles wist.

Wiens fout is het?

Er is alleen koud ijs in het hart

En de dageraad is ver

In de stad van ijs.

Slaap is eeuwige winter.

Ik ben zo moe…

Het leven ging langzaam voorbij

Terwijl ik lag te slapen.

Op zoek naar een brandende blik -

Verspilde arbeid.

Iedereen in de buurt slaapt tenslotte,

En iedereen gaat dood!

(Ik zal in jou oplossen,

Ik zal versmelten met de grijze massa,

Je slikte me in, verpletterde me met een blok ijs)

Het leven is slechts de as van gebroken hoop...

Hij heeft me gereden

Alsof hij alles van tevoren wist

Alsof hij het einde van alles wist.

Wiens fout is het?

Er is alleen koud ijs in het hart

En de dageraad is ver

In de stad van ijs.

(In de stad van ijs, in de stad van ijs, in de stad van ijs...)