Привет-пока - Svyat, Дима Карташов

Нам тесно и на звездах.

Но, зай — пусто, пойми

Если ты замерзла — бросай чуства в камин.

Горячо — охладим, ведь носим кольцо на пальцах

Мои чуства — проходи, можешь не разуваться.

Мол ради меня жить, не радует — не держи.

ты тратишь время жизни, не тратя время на жизнь.

И вместе же всегда, хоть обжогся об тебя,

Если жизнь — игра, то я джойстик потерял.

Однажды не прилечу, мираж не добавит чувств

Опавших, всё чересчур, я в каждой тебя ищу.

Не думай о тех же буднях, о здешних людях

Тут нас держит узел, насмешки грусти.

Дождалась, не объясняй — надо реже говорить,

На то, что нас объединяло — понавешали обид

И я иду с букетом, но не к тебе, ага

Спасибо за это, привет-пока.

Твое прощание больнее ударов.

Больше не говори «Пока», не надо!

Твое прощание больнее ударов.

Больше не говори «Пока», не надо!

Твое «Привет» было важнее твоего «Пока».

Но — это не твоя улыбка, у кого в прокат

Ее взяла, чтобы одевать при мне на зубы.

Метишь в облака, забей, я всегда внизу был.

И я искал тебя где-то среди звезд.

Ты была солнцем, которое не светилось.

А после просто погасло, пропал жар.

Но греть наши чувства я пока сам продолжал.

Чтобы было так, как будто мы не остывали и вовсе.

Кому я отдавал свое сердце, топтали его все.

Но я надеялся, что ты его будешь беречь.

Забирай все что у меня есть, хотя может и нечего.

У меня брать, ведь я обычный босяк, бродяга.

Все что есть у меня — стихи, что я писал про тягу

К тебе, а ты мне отвечала «Иди нах!»

Здравствуй, Любимая… прощай, Дима!

Твое прощание больнее ударов.

Больше не говори «Пока», не надо!

Твое прощание больнее ударов.

Больше не говори «Пока», не надо!

Твое прощание больнее ударов.

Больше не говори «Пока», не надо!

Твое прощание больнее ударов.

Больше не говори «Пока», не надо!

We zijn krap en op de sterren.

Maar zai is leeg, begrijp je

Als je het koud hebt, gooi je gevoelens dan in de open haard.

Heet - laten we afkoelen, want we dragen een ring om onze vingers

Mijn gevoelens - kom op, je kunt je schoenen niet uitdoen.

Ze zeggen om voor mij te leven, behaagt niet - houd niet vast.

je verspilt je leven zonder je leven te verspillen.

En altijd samen, zelfs als ik mezelf brand om jou,

Als het leven een spel is, dan ben ik mijn joystick kwijt.

Op een dag zal ik niet vliegen, de luchtspiegeling zal geen gevoelens toevoegen

Gevallen, alles is te veel, ik zoek je in elk.

Denk niet aan hetzelfde dagelijkse leven, aan de lokale bevolking

Hier worden we vastgehouden door een knoop, bespotting van verdriet.

Ik wachtte, leg het niet uit - je hoeft minder vaak te praten,

Op wat ons verenigde - ze hingen beledigingen op

En ik ga met een boeket, maar niet naar jou, yeah

Bedankt hiervoor, tot ziens.

Je afscheid doet meer pijn dan de klappen.

Zeg geen "dag" meer, niet doen!

Je afscheid doet meer pijn dan de klappen.

Zeg geen "dag" meer, niet doen!

Je "Hoi" was belangrijker dan je "Dag".

Maar het is niet jouw glimlach, wie heeft het te huur

Ze nam het om mijn tanden voor me op te zetten.

Gericht op de wolken, vergeet het maar, ik was altijd op de bodem.

En ik zocht je ergens tussen de sterren.

Jij was de zon die niet scheen.

En toen ging het gewoon uit, de hitte verdween.

Maar terwijl ik zelf onze gevoelens bleef opwarmen.

Om het te maken alsof we helemaal niet zijn afgekoeld.

Aan wie ik mijn hart gaf, vertrapte iedereen het.

Maar ik hoopte dat je voor hem zou zorgen.

Neem alles wat ik heb, zelfs als ik niets heb.

Neem het van mij aan, want ik ben een gewone zwerver, een zwerver.

Alles wat ik heb zijn gedichten die ik schreef over hunkeren

Op jou, en je antwoordde me: "Ga door!"

Hallo, geliefde ... tot ziens, Dima!

Je afscheid doet meer pijn dan de klappen.

Zeg geen "dag" meer, niet doen!

Je afscheid doet meer pijn dan de klappen.

Zeg geen "dag" meer, niet doen!

Je afscheid doet meer pijn dan de klappen.

Zeg geen "dag" meer, niet doen!

Je afscheid doet meer pijn dan de klappen.

Zeg geen "dag" meer, niet doen!