Чужие - Lx24, Дима Карташов

Мы с тобою такие чужие

И нету нам жизни теперь

Погибаем по собственной воле

От собственной боли внутри

Пятнадцать пропущенных в телефоне

Я забыл, когда себя помнил

Ты продолжаешь стучаться в мой дом

Не давая мне покоя

Стояли друг у друга на пороге

Расходились все наши с тобой дороги

Перегрели отношения, пропало притяжение

Мимо проходя, увижу твой холодный взгляд

И не смогу разглядеть в нём себя

Я забуду этот взгляд

Мы чужие люди, чужая судьба

Мы с тобою такие чужие

И нету нам жизни теперь

Погибаем по собственной воле

От собственной боли внутри

Тебе не хватило мира моего у твоих ног

Ты хотела ещё больше, но я большего не смог

Это упрёк, нас не прёт больше вместе

Это урок, ведь мы обещали быть честными,

Но кто-то врёт — или ты, или я, или оба из нас

Была идиллия, а сейчас слёзы из глаз

Не стану возвращать, просто прости и прощай,

А смысл кричать, если счастливые молчат?

Боже, а мы столько вместе ещё сможем,

А куда больше?

Мы и так всё терпели в slow motion

Со стороны потом будет виднее

Чем дольше тянули, тем оказалось больнее

Я знаю, ведь пишу песни семь лет

Сложно поверить — шесть из семи писал о тебе

Так бывает, что человек, с которым прожил

Казался родным, а оказался чужим

Мы с тобою такие чужие

И нету нам жизни теперь

Погибаем по собственной воле

От собственной боли внутри

Мы с тобою такие чужие

И нету нам жизни теперь

Погибаем по собственной воле

От собственной боли внутри

Jij en ik zijn zulke vreemden

En we hebben nu geen leven

We sterven uit eigen vrije wil

Van mijn eigen pijn van binnen

Vijftien gemiste oproepen aan de telefoon

Ik vergat wanneer ik mezelf herinnerde

Je blijft op mijn huis kloppen

Geeft me geen rust

We stonden bij elkaar op de stoep

Al onze wegen liepen uiteen

Oververhitte relatie, verloren aantrekkingskracht

Ik kom langs, ik zie je koude blik

En ik kan mezelf er niet in zien

Ik zal deze blik vergeten

We zijn vreemden, het lot van iemand anders

Jij en ik zijn zulke vreemden

En we hebben nu geen leven

We sterven uit eigen vrije wil

Van mijn eigen pijn van binnen

Je miste mijn wereld aan je voeten

Je wilde nog meer, maar ik kon niet meer doen

Dit is een verwijt, we haasten ons niet meer samen

Dit is een les, want we hebben beloofd eerlijk te zijn,

Maar iemand liegt - jij, of ik, of wij allebei

Er was een idylle, en nu tranen uit de ogen

Ik zal niet terugkeren, gewoon vergeven en tot ziens,

En wat heeft het voor zin om te schreeuwen als de gelukkigen zwijgen?

God, we kunnen nog zoveel samen doen,

En waar meer?

We hebben alles al in slow motion doorstaan

Vanaf de zijkant zal het later beter zichtbaar zijn

Hoe langer ze doorgingen, hoe meer pijn het deed.

Ik weet het, ik schrijf al zeven jaar liedjes

Het is moeilijk te geloven - zes van de zeven schreven over jou

Het gebeurt zo dat de persoon met wie hij samenwoonde

Leek inheems, maar bleek een vreemde te zijn

Jij en ik zijn zulke vreemden

En we hebben nu geen leven

We sterven uit eigen vrije wil

Van mijn eigen pijn van binnen

Jij en ik zijn zulke vreemden

En we hebben nu geen leven

We sterven uit eigen vrije wil

Van mijn eigen pijn van binnen