The Victory - Steeleye Span

I am a youthful lady

My troubles they are great,

My tongue is scarcely able

My grievance to relate;

Since I have lost my true love,

That was ever dear to me,

He’s gone to plough the ocean,

On board the Victory.

And many a pleasant evening,

My love and I did meet,

He clasped me round my slender waist,

And gave me kisses sweet;

I gave to him my hand and heart,

And he vowed he’d marry me,

But I did not know that my love,

Would join the Victory.

Chorus: Mourn, England, mourn and complain;

For the brave Lord Nelson’s men,

That died upon the main.

My parents could not endure my love,

Because he was so poor,

Therefore he never did presume,

To come within the door;

But had he been some noble lord,

Born a man of high degree,

They’d ne’er have sent the lad I love,

On board the Victory.

There was thirteen on the press-gang,

They did my love surround,

And four of that accursed gang,

Went bleeding to the ground;

My love was overpowered,

Though he fought most manfully,

They dragged him through the dark, wet streets,

Towards the Victory.

Your ship she lay in harbour,

Just ready to set sail,

May Heaven be your guardian, love,

Till you come home from sea,

Just like an angel weeping,

On the rock sighs every day,

Awaiting for my own true love,

Returning home from sea;

It’s not for gold that glitters,

Nor silver that will shine,

If I marry to the man I love,

I’ll be happy in my mind.

Here’s success unto the Victory,

And crew of noble fame,

And glory to the captain,

Bold Nelson was his name;

At the Battle of Trafalgar,

The Victory cleared the way,

But my love was slain with Nelson,

Upon that very day.

Ik ben een jeugdige dame

Mijn problemen, ze zijn geweldig,

Mijn tong is nauwelijks in staat

Mijn klacht om te relateren;

Sinds ik mijn ware liefde heb verloren,

Dat was me altijd dierbaar,

Hij is gegaan om de oceaan te ploegen,

Aan boord van de Victory.

En menige gezellige avond,

Mijn liefde en ik hebben elkaar ontmoet,

Hij klemde me om mijn slanke middel,

En gaf me zoete kussen;

Ik gaf hem mijn hand en hart,

En hij zwoer dat hij met me zou trouwen,

Maar ik wist niet dat mijn liefde,

Zou meedoen aan de Victory.

Koor: Rouw, Engeland, rouw en klaag;

Voor de dappere mannen van Lord Nelson,

Dat stierf op de main.

Mijn ouders konden mijn liefde niet verdragen,

Omdat hij zo arm was,

Daarom veronderstelde hij nooit,

Om binnen de deur te komen;

Maar als hij een nobele heer was geweest,

Geboren als een man van hoge graad,

Ze zouden de jongen van wie ik hou nooit hebben gestuurd,

Aan boord van de Victory.

Er waren dertien in de persbende,

Ze deden mijn liefde omringen,

En vier van die vervloekte bende,

Ging bloedend op de grond;

Mijn liefde was overweldigd,

Hoewel hij het meest mannelijk vocht,

Ze sleepten hem door de donkere, natte straten,

Op weg naar de overwinning.

Uw schip lag in de haven,

Net klaar om uit te varen,

Moge de hemel je voogd zijn, liefde,

Tot je thuiskomt van de zee,

Net als een engel die huilt,

Op de rots zucht elke dag,

Wachtend op mijn eigen ware liefde,

Terugkerend van zee;

Het is niet voor goud dat blinkt,

Noch zilver dat zal schijnen,

Als ik trouw met de man van wie ik hou,

Ik zal blij zijn in mijn gedachten.

Hier is succes tot de overwinning,

En bemanning van adellijke roem,

En glorie aan de kapitein,

Vet Nelson was zijn naam;

Bij de slag bij Trafalgar,

De overwinning maakte de weg vrij,

Maar mijn liefde werd gedood met Nelson,

Op diezelfde dag.