Seven Hundred Elves - Steeleye Span

Seven hundred elves from out the wood

Foul and grim they were

Down to the farmer’s house they went

His meat and drink to share

There was a farmer in the west and there he chose his ground

He thought to spend the winter there and brought his hawk and hound

He brought with him both hound and cock alone he begged to stay

And all the dear that roamed the wood had cause to rue the day

He felled the oak, he felled the birch, the beech nor poplar spared

And much was grieved the sullen elves at what the stranger dared

He hewed him baulks and he hewed him beams with eager toil and haste

Then up and spake the woodland elves: «Who's come our wood to waste?»

Up and spake the biggest elf and grimly rolled his eyes:

«We'll march upon the farmer’s house and hold on him assize

He’s knocking down both wood and bower, he shows us great distain

We’ll make him rue the day he was born and taste of shame and pain.»

All the elves from out the wood began to dance and spring

And marched towards the farmer’s house their lengthy tails to swing

The farmer from his window looked and quickly crossed his breast

«Oh woe is me,» the farmer cried, «The elves will be my guests.»

In every nook he made a cross and all about the room

And off flew many a frightened elf back to his forest gloom

Some flew to the east, some flew to the west, some flew to the north away

And some flew down the deep ravine and there forever stay

Zevenhonderd elfen uit het bos

Vuil en grimmig waren ze

Naar het huis van de boer gingen ze

Zijn vlees en drank om te delen

Er was een boer in het westen en daar koos hij zijn grond

Hij dacht er de winter door te brengen en bracht zijn havik en jachthond mee

Hij bracht zowel hond als haan alleen mee, hij smeekte om te blijven

En alle dierbaren die door het bos zwierven, hadden reden om de dag te betreuren

Hij heeft de eik geveld, hij heeft de berk gekapt, de beuk noch de populier gespaard

En veel was bedroefd de norse elfen op wat de vreemdeling durfde

Hij hakte hem baulks en hij hakte hem balken met gretig zwoegen en haast

Toen stond op en sprak de boselfen: "Wie komt ons hout verspillen?"

Op en sprak de grootste elf en rolde grimmig met zijn ogen:

"We marcheren naar het huis van de boer en houden hem vast assisen"

Hij slaat zowel hout als prieel neer, hij toont ons grote distain

We zullen hem de dag van zijn geboorte laten berouwen en laten smaken van schaamte en pijn.»

Alle elfjes uit het bos begonnen te dansen en te springen

En marcheerden naar het huis van de boer met hun lange staarten om te slingeren

De boer keek vanuit zijn raam en kruiste snel zijn borst

"O wee mij," riep de boer, "de elfen zullen mijn gasten zijn."

In elk hoekje maakte hij een kruis en alles over de kamer

En weg vlogen menig bange elf terug naar zijn bos somberheid

Sommigen vlogen naar het oosten, sommigen vlogen naar het westen, sommigen vlogen verder naar het noorden

En sommigen vlogen door het diepe ravijn en blijven daar voor altijd