Comme Une Bouteille À La Mer - Soprano

Encore une prise de bec avec ma mère,

J’fais le sourd, claque la porte,

pour oublier j’ricane avec mes potes en tapissant un block.

La visage plongé dans les étoiles, noyé dans ma gamberge,

J’cherche une île, une berge, ou au moins un bout d’bois,

J’me sens, comme une bouteille à la mer,

j’vais où l’flot de la vie m’mène,

loin de tout, même de ma mère.

La vie m’a offert la solitude de Robinson,

J’voudrais repeindre ma vie, mais je n’trouve pas le bon pinceau.

Certains ont fait le grand saut, mariés, des enfants,

nous lachent leurs discours de réussite, leur vie est mieux qu’avant,

c’est ce qu’ils nous disent.

J’vois d’la lassitude dans leur regard

mais eux au moins ont essayé d’sortir de leur brancard,

moi, j’ai l’impression d’avoir raté des tas de trains,

pourtant je n’ai jamais quitté l’quai, la preuve les jeunes me

squattent, ça craint.

Le temps a soufflé sur ma vingt-cinquième bougie,

j’en suis même pas sur, j’suis toujours dans le même logis,

dans la même logique;

le piano des Feux de l’Amour pour m’réveiller,

la petite soeur pour m’faire à grailler.

Brailler, j’l’ai fait pour un rien.

Pour m’calmer j’rappe, d’autres roulent, voilà un manque de moyen et rien

Une femme, des fois j’me dis que c’est la pire arnaque d’la vie

d’un homme,

certains disent qu’une d’elle viendra un jour éclairer mon ombre.

J'éspère le voir d’cet angle,

pour l’instant les couteaux qu’j’ai sur mes omoplates ont des traces

de rouge à ongle.

Mais bon la vie faut la vivre, donc j’la vis,

fuis les vitres brisées d’mon existance, continue navigue, même dans

l’vide

J’vire à tribord, prends la fuite, à travers mes lignes te décris mes

rides

Me construit un mythe, oblige,

J’sens qu’mon pouls ralentit

faut qu’j’laisse une trace d’un mec honnête ou d’un gros bandit,

rien à foutre, faut qu’j’prouve que j’ai été vivant,

si tu penses que j’dois voir un psy, dis-toi qu’j’n’ai qu’le rap

comme divan.

M’man la marrée est haute, et j’me laisse emporter par les vagues,

elles sont trop fortes, j’voudrai t’dire que j’t’aime mais j’ai

trop le trac,

marque mon front de ton sourire, s’il te plait oublie toutes les fois

où j’t’ai fait souffrir

J’sais qu’l’effort est une force que j’maitrise peu

et j’sais aussi qu’c’est le parapluie qu’il faut quand sur tes

joues il pleut

Mais dans ma tête j’entends des coups de flingue incessants,

un braconnier a laissé des plumes de colombe, plein de sang.

J’voulais apprendre à donner, j’ai appris à tout manger

apprendre à pardonner, j’ai appris à me venger,

j’voulais apprendre à aimer, j’ai appris à haïr

j’ne voulais pas ramer, j’l’ai fait, avec un gros navire

j’ai voulu eviter la pluie, j’l’ai affronté en t-shirt

j’la voulais pour la vie, j’ne l’ai eu que pour un flirt,

J’me sens, comme une bouteille à la mer, noyé dans les vagues de la

mélancolie d’la vie

Comme une bouteille à la mer, j’me sens… (ad libitum)

SOS

Comme une bouteille à la mer, à la recherche d’une ville d’un navire

qu’on puisse me repêcher et lire ce qu’il y a dans mon coeur,

ce qu’il y a en moi

Comme une bouteille à la mer, j’me sens…

Weer een spuug met mijn moeder,

Ik doe doof, gooi de deur dicht,

om te vergeten dat ik grinnik met mijn vrienden terwijl ik een blok stoffering.

Gezicht verzonken in de sterren, verdronken in mijn gamberge,

Ik ben op zoek naar een eiland, een kust, of op zijn minst een stuk hout,

Ik voel me als een fles in de zee,

Ik ga waar de stroom van het leven me brengt,

weg van alles, zelfs mijn moeder.

Het leven gaf me Robinsons eenzaamheid,

Ik zou mijn leven opnieuw willen schilderen, maar ik kan de juiste borstel niet vinden.

Sommigen hebben de sprong gewaagd, getrouwd, kinderen,

geef ons hun toespraken van succes, hun leven is beter dan voorheen,

dat is wat ze ons vertellen.

Ik zie vermoeidheid in hun ogen

maar ze probeerden in ieder geval uit hun brancard te komen,

Ik heb het gevoel dat ik veel treinen heb gemist,

toch verliet ik de haven nooit, het bewijs dat de jonge mensen me vertelden

hurken zuigt.

De tijd heeft mijn vijfentwintigste kaars uitgeblazen,

Ik weet het niet eens zeker, ik ben nog steeds in hetzelfde huis,

in dezelfde logica;

de piano van de Vuren van Liefde om me wakker te maken,

het kleine zusje om voor me te koken.

Bawl, ik deed het voor niets.

Om me te kalmeren rap ik, anderen rollen, hier is een gebrek aan middelen en niets

Een vrouw, soms denk ik dat het de ergste zwendel in het leven is

van een man,

sommigen zeggen dat een van hen op een dag mijn schaduw zal verlichten.

Ik hoop het vanuit deze hoek te zien,

voorlopig hebben de messen die ik op mijn schouderbladen heb sporen

vingernagel lippenstift.

Maar goed, het leven moet geleefd worden, dus ik leef het,

vlucht voor de gebroken ramen van mijn bestaan, blijf zeilen, zelfs in

de leegte

Ik draai naar stuurboord, vlucht, door mijn lijnen beschrijf je mijn

rimpels

Bouw me een mythe, verplicht,

Ik voel dat mijn hartslag vertraagt

Ik moet een spoor achterlaten van een eerlijke vent of een grote bandiet,

Het kan me geen fuck schelen, ik moet bewijzen dat ik leefde,

als je denkt dat ik naar een psychiater moet, zeg dan tegen jezelf dat ik alleen rap heb

als bank.

Mam, het tij is hoog, en ik word meegesleept door de golven,

ze zijn te sterk, ik zou je willen zeggen dat ik van je hou, maar ik heb

te veel plankenkoorts,

markeer mijn voorhoofd met je glimlach, vergeet alsjeblieft alle tijden

waar ik je heb laten lijden

Ik weet dat inspanning een kracht is waar ik weinig controle over heb

en ik weet ook dat het de paraplu is die je nodig hebt als je op je

wangen het regent

Maar in mijn hoofd hoor ik de onophoudelijke geweerschoten,

een stroper liet duivenveren achter, vol bloed.

Ik wilde leren geven, ik heb alles leren eten

leerde vergeven, ik leerde mezelf te wreken,

Ik wilde leren liefhebben, ik leerde haten

Ik wilde niet roeien, ik deed het, met een groot schip

Ik wilde de regen vermijden, ik zag het in een t-shirt

Ik wilde haar voor het leven, ik had haar alleen om te flirten,

Ik voel me, als een fles in de zee, verdronken in de golven van de

melancholie van het leven

Als een fles in de zee, voel ik me... (ad libitum)

SOS.

Als een fles in de zee, op zoek naar een stad vanaf een schip

dat ze me eruit kunnen vissen en lezen wat er in mijn hart is,

wat zit er in mij?

Als een fles in de zee voel ik me...