White Ship - Solitude Aeturnus

I was but a traveler

Floating endless through the sea

On the other side of knowledge

Through the pliancy of dreams

And voices there upon the ship

Spoke of radiant place’s splendor

Beautiful shores with sands of gold

Wherein exists no torment or pain

What was I looking for

What could I have hoped for

On the white ship I sailed through the night

As we traveled for the Land Eternal

We passed many a peaceful harbor

Where we could have found vibrant life

In a world known only in dreams

But vibrant was not eternal

So we continued upon our quest

Through misty lagoons of sparkling blue

And on through the pillars of the West

The land must be adorned by beauty unknown

Never before beheld

The land of eternal life

Which ocean secrets that had held

And as we left those shores of hope

And neared the end of the quest

The waters rose up before me And fell there sharply beyond

The white ship and I were taken

Into man’s withered and dying arms

What was I looking for

What could I have hoped for

The time that was mine was to parish with life

Ik was maar een reiziger

Eindeloos drijvend door de zee

Aan de andere kant van kennis

Door de soepelheid van dromen

En stemmen daar op het schip

Sprak van de pracht van stralende plek

Prachtige kusten met zand van goud

Waarin geen kwelling of pijn bestaat

Waar was ik naar op zoek?

Waar had ik op kunnen hopen?

Op het witte schip zeilde ik door de nacht

Terwijl we reisden voor het Eeuwige Land

We passeerden menig vredige haven

Waar we een bruisend leven hadden kunnen vinden

In een wereld die alleen bekend is in dromen

Maar levendig was niet eeuwig

Dus gingen we verder met onze zoektocht

Door mistige lagunes van sprankelend blauw

En verder door de pijlers van het Westen

Het land moet worden versierd met onbekende schoonheid

Nooit eerder gezien

Het land van het eeuwige leven

Welke oceaangeheimen die hadden?

En toen we die kusten van hoop verlieten,

En het einde van de zoektocht naderde

Het water rees voor mij op en viel daar scherp daarachter

Het witte schip en ik werden meegenomen

In de verdorde en stervende armen van de mens

Waar was ik naar op zoek?

Waar had ik op kunnen hopen?

De tijd die van mij was, was om te paren met het leven