Mirror Of Sorrow - Solitude Aeturnus

In a blackened blur of crowding clouds

I dropped my sorrow among the leaves

I took my place as wise men do

As the storm prepared its release

Through raging winds and weeping skies

I sat in the loneliness of solitude

I washed my eyes in growing streams

Earth’s resistance

True magnitude

As black sky faded to blue

And again the Earth felt the sunrise

A silver mirror stood before me

Bequeath of the silent rainbow

A beautiful mirror of radiant splendor

As ominous as the autumn moon

It brought upon me endless wonder

Yet spoke of some unknown doom

And the reflection punished me

No words could ever tell…

In the end of the world

I could only see myself

In een zwartgeblakerde waas van drukke wolken

Ik liet mijn verdriet tussen de bladeren vallen

Ik nam mijn plaats in zoals wijze mannen doen

Terwijl de storm zijn vrijlating voorbereidde

Door razende winden en huilende luchten

Ik zat in de eenzaamheid van eenzaamheid

Ik waste mijn ogen in groeiende streams

Weerstand van de aarde

Ware omvang

Terwijl de zwarte lucht vervaagde naar blauw

En opnieuw voelde de aarde de zonsopgang

Er stond een zilveren spiegel voor me

Nalatenschap van de stille regenboog

Een mooie spiegel van stralende pracht

Zo onheilspellend als de herfstmaan

Het bracht me eindeloze verwondering

Toch sprak van een onbekende ondergang

En de reflectie strafte me

Geen woorden zouden ooit kunnen vertellen...

Aan het einde van de wereld

Ik kon alleen mezelf zien