The Abyss, My Tomb - Soijl

Here I stand, at the very edge of the void

The summit, my aspirations in this world

The abyss, my tomb.

It’s darkness, my final fanfare

Gone is the weight, the soul-crumbling burden of life

Dread…

The bottomless maw awaits

There’s no hope where the sun cannot reach

My soul, my body and my heart, are torn

Even in death, to hopelessness I am sworn

Lifelessness, your shackles are forever mine

A warm welcome, to her and her loving kind

I welcome thee death-mother, bringer of peace and harmony

I rejoice as your fingernails tear at my skin

My funeral, deserted and empty of all life

As I’m falling down, towards the sharp and barren cliffs

Seconds pass, passes on my way, descending down

End is nigh, the fat lady singing, the final curtain call

Sanctuary of blight, corruption and destruction

Born to breathe, fumes of poison.

Nothing, nothing…

Tranquil is the moment I am in

Affection is what I experience

Entwined in this kinship with serenity in death

Pious, yet forlorn my eyes are closing

Hier sta ik, aan de rand van de leegte

De top, mijn aspiraties in deze wereld

De afgrond, mijn graf.

Het is donker, mijn laatste fanfare

Voorbij is het gewicht, de ziel-afbrokkelende last van het leven

Draad…

De bodemloze muil wacht

Er is geen hoop waar de zon niet kan komen

Mijn ziel, mijn lichaam en mijn hart zijn verscheurd

Zelfs in de dood, tot hopeloosheid ben ik gezworen

Levenloosheid, jouw boeien zijn voor altijd van mij

Een warm welkom, aan haar en haar liefdevolle soort

Ik verwelkom u dood-moeder, brenger van vrede en harmonie

Ik verheug me als je vingernagels aan mijn huid scheuren

Mijn begrafenis, verlaten en leeg van al het leven

Terwijl ik naar beneden val, richting de scherpe en kale kliffen

Seconden gaan voorbij, passeren op mijn weg, afdalend

Het einde is nabij, de dikke dame zingt, de laatste gordijnoproep

Heiligdom van plaag, corruptie en vernietiging

Geboren om te ademen, dampen van gif.

Niets niets…

Rustig is het moment dat ik binnen ben

Genegenheid is wat ik ervaar

Verstrengeld in deze verwantschap met sereniteit in de dood

Vroom, maar toch verlaten gaan mijn ogen dicht