On Antediluvian Shores - Soijl

Portrayals of her face

Feeble scents of her perfume

blended with putrefaction

and miasma.

Delight to me

I bleed affection for her

My kindred spirit and companion

Passion pure, rapture and dearth

If I could I would kiss her again

She dreams alone

on antediluvian shores

In the outmost reaches

of wisdom and time

In my mind, there is hope

that she shall rise up

from the ashes like a Phoenix

And that neither space nor death

will separate us anymore

Indistinct is her presence

Yet somehow, still there

In my dreams she whispers

of images, tangible and profound

We can but live this illusion

An ocean of dreams betwixt

Sentenced to solitude

but together, we still dwell

Despondently, my lifelong love

will dwell in aeons of dreams evermore

Let it be known that it is she that feeds my heartbeats

that now are slowing down

Oh, she dreams alone

on shores, antediluvian

In the reaches of wisdom and time

Yet in my mind, there is still hope

that she one day shall rise up like a Phoenix

And that neither space nor death

will separate us

For my heart is growing weaker by the minute

And this illusion cannot feed my desire forever

I have no tears left, as I now leave my body

And together we may wander these shores

Afbeeldingen van haar gezicht

Zwakke geuren van haar parfum

vermengd met verrotting

en miasma.

Verrukking voor mij

Ik bloed genegenheid voor haar

Mijn geestverwant en metgezel

Passie puur, vervoering en gebrek

Als ik kon, zou ik haar weer kussen

Ze droomt alleen

op antediluviaanse kusten

In het uiterste bereik

van wijsheid en tijd

In mijn gedachten is er hoop

dat zij zal opstaan

uit de as als een Feniks

En dat noch ruimte noch dood

zal ons niet meer scheiden

Onduidelijk is haar aanwezigheid

Maar op de een of andere manier, nog steeds daar

In mijn dromen fluistert ze

van beelden, tastbaar en diepgaand

We kunnen deze illusie alleen maar leven

Een oceaan van dromen tussen

Veroordeeld tot eenzaamheid

maar samen wonen we nog steeds

Moedeloos, mijn levenslange liefde

zal eeuwig in eonen van dromen wonen

Laat het weten dat zij het is die mijn hartslag voedt

die nu langzamer gaan

Oh, ze droomt alleen

aan de kusten, antediluviaans

In het bereik van wijsheid en tijd

Maar in mijn gedachten is er nog steeds hoop

dat ze op een dag zal opstaan ​​als een Feniks

En dat noch ruimte noch dood

zal ons scheiden

Want mijn hart wordt met de minuut zwakker

En deze illusie kan mijn verlangen niet voor altijd voeden

Ik heb geen tranen meer, omdat ik nu mijn lichaam verlaat

En samen kunnen we over deze kusten dwalen