Spiritual Asphyxiation - Soijl

Abominable imagery floating above me

Visions of the dreadful never seen

My inner sanctum dies and grins in glee

I dearly refuse to follow maxims

therefore I’ve placed my body in isolation

Departed from all I’ve ever known

I cut the bond between nemesis and relation

A snowfall in this mental winterland

So hungry this blizzard must be

I cannot fathom that which covers me

A mental ledge on fire

A maze of barriers

Close to the outmost edge

stands my gallery of embarrassing characters

The stars are written in misery

as they so profoundly spell the word forlorn

They are my comfort and destiny

Pierced by reality my lifeline ripped and torn

My mental recluse and isolation

is whatever little hope that still remains

Spiritual fixed asphyxiation

A chokehold conjoined with inner chains

In my heart the summer has died

There will be no more vitality

I am the tundra, I am forever winter

I remember when there was a warmth

Mental meadows of mirth and innovation

but now my soul has shed it’s leaves

Utterly stripped of my dignity

left in spiritual asphyxiation

I slowly balance upon this ledge

as the dancing flames of devastation licks my soul

So close to falling, close to the edge

The perplexing sense of loosing self-control

As I go down into the unknown

there’s a multitude of characters I liberate

King and deceiver, thief and crone

they’re a part of me and what my psyche generate

Winter keeps calling, beckoning me

An ageless eternal, cold and dark December

Memories drying out from my corpus

Characters cling to death, yet still dares to remember

My vision’s fading with mind and time

In the end my body withers down and dies

A mental breakdown in polar clime

No more characters alive as I have lost all allies

The fire’s burning in every vein

as I write these memoirs in total desperation

Into remembrance, yet all in vain

as there’s no escape from spiritual asphyxiation

Verschrikkelijke beelden die boven me zweven

Visioenen van de vreselijke nooit gezien

Mijn innerlijke heiligdom sterft en grijnst van vreugde

Ik weiger ten zeerste om de stelregels te volgen

daarom heb ik mijn lichaam in afzondering geplaatst

Vertrokken van alles wat ik ooit heb gekend

Ik verbreek de band tussen aartsvijand en relatie

Een sneeuwval in dit mentale winterland

Zo hongerig moet deze sneeuwstorm zijn

Ik kan niet bevatten wat mij bedekt

Een mentale richel in brand

Een doolhof van barrières

Dicht bij de buitenste rand

staat mijn galerij van gênante personages

De sterren zijn geschreven in ellende

omdat ze zo diep het woord verloren spellen

Ze zijn mijn troost en lot

Doorboord door de realiteit is mijn levenslijn gescheurd en gescheurd

Mijn mentale kluizenaar en isolement

is het kleine beetje hoop dat er nog is

Geestelijke vaste verstikking

Een wurggreep verbonden met binnenste kettingen

In mijn hart is de zomer gestorven

Er zal geen vitaliteit meer zijn

Ik ben de toendra, ik ben voor altijd winter

Ik herinner me dat er een warmte was

Mentale weiden van vrolijkheid en innovatie

maar nu heeft mijn ziel zijn bladeren afgeworpen

Totaal ontdaan van mijn waardigheid

achtergelaten in spirituele verstikking

Ik balanceer langzaam op deze richel

terwijl de dansende vlammen van verwoesting mijn ziel likken

Zo dicht bij vallen, dicht bij de rand

Het verbijsterende gevoel van het verliezen van zelfbeheersing

Terwijl ik naar het onbekende ga

er is een veelheid aan karakters die ik bevrijd

Koning en bedrieger, dief en oud wijf

ze zijn een deel van mij en wat mijn psyche genereert

De winter blijft roepen en me wenken

Een tijdloze eeuwige, koude en donkere december

Herinneringen drogen uit mijn corpus

Personages klampen zich vast aan de dood, maar durven het zich toch te herinneren

Mijn visie vervaagt met geest en tijd

Op het einde verdort mijn lichaam en sterft

Een mentale inzinking in het poolklimaat

Er zijn geen personages meer in leven omdat ik alle bondgenoten heb verloren

Het vuur brandt in elke ader

terwijl ik deze memoires in totale wanhoop schrijf

Ter herinnering, maar allemaal tevergeefs

omdat er geen ontsnapping mogelijk is aan spirituele verstikking