Dim And Slimeridden Kingdoms - Slugdge

Decrepit ruins, an ancient fane in disarray

Rivers of cadaverine snake below obsidian palisades

Bathed in an ill moonlight, igneous spires breaching the louring sky

Resident to dark terrors both malevolent and unseen

Haunted through the heart of darkness

By horrors unknown

A nightmare that never subsides

Wading through wastelands of bone

Sojourn in galleries of anguish searching for wisdom’s elusive pearl

Lost in a lonesome city, witness the last gasp of a dying world

Statues lie broken, shattered in conflicts fought long ago

Roots reaching into black trenches

Reclaiming the earth from the stone

The rancour in its construction outlived its architects

Labyrinthine and monolithic, hallowed hall of the dead

City of shades, a pale reflection of it’s past glory

Where the dead ever roam in the crumbling halls

Now entombed by their greed delving far too deep

Down where fiends never sleep and the light can’t reach

Twisted creatures rend and flay, draped in skins in their sick masquerade

Flesh stripped victims to discard, butchered for amusement in this cursed

abattoir

Dank baneful chasms, caliginous and bare

Where hope is exiguous, all are prone to despair

Where the ill-fated wander in the land of the Pod

Ever crawling in circles beaten back by a dense freezing fog

Vervallen ruïnes, een oude fane in wanorde

Rivieren van cadaverineslang onder obsidiaanpalissaden

Badend in een slecht maanlicht, stollende torens die de duistere hemel doorbreken

Bewoner van donkere verschrikkingen, zowel kwaadaardig als ongezien

Achtervolgd door het hart van de duisternis

Door horror onbekend

Een nachtmerrie die nooit overgaat

Waden door woestenijen van botten

Verblijf in galerijen van angst op zoek naar de ongrijpbare parel van wijsheid

Verdwaald in een eenzame stad, wees getuige van de laatste ademtocht van een stervende wereld

Beelden liggen gebroken, verbrijzeld in conflicten die lang geleden zijn uitgevochten

Wortels reiken tot in zwarte loopgraven

De aarde terugwinnen van de steen

De rancune in de constructie overleefde de architecten

Labyrintische en monolithische, heilige hal van de doden

Stad van tinten, een bleke weerspiegeling van zijn vergane glorie

Waar de doden ooit rondzwerven in de afbrokkelende zalen

Nu begraven door hun hebzucht die veel te diep graaft

Beneden waar duivels nooit slapen en het licht niet kan bereiken

Verdraaide wezens verscheuren en villen, gedrapeerd in huiden in hun zieke maskerade

Vlees ontdaan van slachtoffers om weg te gooien, afgeslacht voor amusement in deze vervloekte

slachthuis

Dank verderfelijke afgronden, caliginous en kaal

Waar hoop ijdel is, is iedereen vatbaar voor wanhoop

Waar de noodlottige zwerven in het land van de Pod

Ooit in cirkels gekropen, teruggeslagen door een dichte ijsmist