Salt Thrower - Slugdge

Speak to darkness in your lowest ebb;

Only silence

There’s no future, only past regrets

Meditate on them

Suspended in infinite blackness

So numb, agony is no distraction

Contempt for life replacing sadness

Is this clarity or madness?

Temporary energy and matter

The will to live is irrevocably damaged

A listless spirit wants to leave the world

Sweet oblivion

Vital essence grinding to a halt

We are all at fault

Falling from the creaking rafters

Pressure, so much worse than you imagined

Burning, death’s umbilica unravels

Drifting from his sweet embrace

Gasping for breath, staring in the grave

Only fear, as what little light left fades

And on the pedestal, these words appear

«Look on my works ye mighty, and despair!»

Negated by the unbearable truth

All-consuming psychotic fugue

Fall to a lightless self-destructive end

For there is a monster in the heart of all men

Hearken to nightmares of futility enshrined

In sleepless terrors born of the mind

And upon the horizon of the waking world

Time stands still

Damnation is our destiny

Existence is disease

Our screams are the music of reality

Relinquish all your earthly bonds

And bow before the god of madness

Let him untether you from pain

Step outside the circle and be saved

Crippled by the triviality, the insanity of existing

A mockery;

this master plan, crushed by the hand of fate

No solace in this hopeless cycle

At one with fear and the darkness

Attain mastery over shadow

Purge trepidation from your heart

Your adversary is within, these mental chains are your prison

Malignant love of your projected self;

a toxic delusion

Chaos, decay, withering away

The sense of self, starting to fade

Spreek tot de duisternis in je laagste eb;

Alleen stilte

Er is geen toekomst, alleen spijt uit het verleden

Mediteer op hen

Opgeschort in oneindige duisternis

Dus verdoofd, pijn is geen afleiding

Minachting voor het leven vervangt verdriet

Is dit duidelijkheid of waanzin?

Tijdelijke energie en materie

De wil om te leven is onherroepelijk beschadigd

Een lusteloze geest wil de wereld verlaten

Zoete vergetelheid

Vitale essentie komt tot stilstand

We hebben allemaal schuld

Van de krakende spanten vallen

Druk, zo veel erger dan je had gedacht

Brandend, de navelstreng van de dood ontrafelt

Drijvend uit zijn zoete omhelzing

Naar adem happend, starend in het graf

Alleen angst, als het beetje licht dat nog over is vervaagt

En op het voetstuk verschijnen deze woorden

«Kijk naar mijn werken, gij machtigen, en wanhoop!»

Ontkend door de ondraaglijke waarheid

Allesverslindende psychotische fuga

Val tot een lichtloos zelfdestructief einde

Want er is een monster in het hart van alle mensen

Luister naar nachtmerries van nutteloosheid verankerd

In slapeloze verschrikkingen geboren uit de geest

En aan de horizon van de wakende wereld

De tijd staat stil

Verdoemenis is ons lot

Bestaan ​​is een ziekte

Ons geschreeuw is de muziek van de realiteit

Doe afstand van al je aardse banden

En buig voor de god van de waanzin

Laat hem je losmaken van pijn

Stap buiten de cirkel en word gered

Verlamd door de trivialiteit, de waanzin van het bestaan

Een spot;

dit masterplan, verpletterd door de hand van het lot

Geen troost in deze hopeloze cyclus

Eén met angst en duisternis

Beheers de schaduw

Zuiver schroom uit je hart

Je tegenstander is binnenin, deze mentale ketens zijn je gevangenis

Kwaadaardige liefde voor je geprojecteerde zelf;

een giftige waanvoorstelling

Chaos, verval, wegkwijnen

Het zelfgevoel begint te vervagen