Spore Ensemble - Slugdge

Descending through cavernous, black fungal chasms

In search of a forsaken Kingdom once lost

Furtive foulness, that lurk in the shadows

Bioluminosity outlining their hulking forms

Rearing up from the gulch now before him;

the roots of Ankath-Shol

The bastion of Yeth-Shuul;

hunter of mortal souls

Life is fleeting, death is vital, and essential to his cycle

All is finite, yet not final, pain is pleasure, fear is primal

Love and hatred;

paralysing, conflict driving and dividing

In the rapture of his spiral, constant fight for survival

Lost in the maze of his playground of bloodlust

Hounded by the hunters just outside of sight

Adrenaline coarsing, pushing him harder

Consumed by paranoia, in a bid to escape the night

From a swallow hole black as the void

Gore drenched tendrils reach

Revealing a gaping maw filled with innumerable iron teeth

Endless mass of writhing horror, oozing and putrid

Filling the air, dense and oppressive

Drained of vitality he falls to his knees

Now at the mercy of the beast

There are no questions, no mysteries left

He feels most alive when faced with death

Terror manifest permeating his flesh

Never to feel the same again

From this nightmare he turns and runs

Faster than he has ever done

Leaping farther, striding harder

What does not kill him makes him strong

Afdalen door spelonkachtige, zwarte schimmelkloven

Op zoek naar een verlaten koninkrijk dat ooit verloren was

Stiekem gemeenheid, die op de loer ligt in de schaduw

Bioluminositeit die hun kolossale vormen schetst

Opstaan ​​uit de kloof die nu voor hem ligt;

de wortels van Ankath-Shol

Het bastion van Yeth-Shuul;

jager van sterfelijke zielen

Het leven is vluchtig, de dood is van vitaal belang en essentieel voor zijn cyclus

Alles is eindig, maar niet definitief, pijn is plezier, angst is primair

Liefde en haat;

verlammend, conflict aanjagen en verdelen

In de vervoering van zijn spiraal, constante strijd om te overleven

Verdwaald in het doolhof van zijn speeltuin van bloeddorst

Opgejaagd door de jagers net buiten het zicht

Adrenaline raast, duwt hem harder

Verteerd door paranoia, in een poging om aan de nacht te ontsnappen

Uit een slikgat zo zwart als de leegte

Gore doordrenkte ranken bereiken

Het onthullen van een gapende muil gevuld met ontelbare ijzeren tanden

Eindeloze massa kronkelende horror, druipend en verrot

Het vullen van de lucht, dicht en benauwend

Uitgeput van vitaliteit valt hij op zijn knieën

Nu overgeleverd aan de genade van het beest

Er zijn geen vragen, geen mysteries meer

Hij voelt zich het meest levend als hij wordt geconfronteerd met de dood

Terreur manifest dat zijn vlees doordringt

Om je nooit meer hetzelfde te voelen

Vanuit deze nachtmerrie draait hij zich om en rent weg

Sneller dan hij ooit heeft gedaan

Verder springen, harder schrijden

Wat hem niet doodt, maakt hem sterk