At Sixes and Sevens - Sirenia

In times of strife

You seem to lose it all, and more somehow

No waning life can retrieve it

Can’t make the world a better place to thrive

Nor can I keep on persisting

You’re on the wane in funereal winds

With a thousand winters within

Your life unveil its weary eyes

Sun sets in somber skies

Your waning desires brought to fire

Where your withering life has been mourned

For a thousand years, where the pain blend with ire

And the night enflames us both

«Walk down the narrow path

Years of decay

Feel life’s soul-inflicting hurt once again»

You’re dying now

You make it feel somewhat divine

Your lenient eyes are somewhat healing

You make it feel the less a strife now

A precious life cease persisting

You’re on the wane and eden’s hewn

Falter still under a funereal moon

Your tears they sweep upon life’s shore

Until the day you weep no more

Sunset’s on the wane

In life we suffer the same

When sundown comes around

Stalking strangers on hollowed ground

Endarkened souls entwined

Together at the end of life

Embrace the new divine

Or suffer another lifetime

I can feel the flames

The fire lick me in vain

My life can’t be regained

Not now, nor then, nor ever again

We cross our feeble hearts

The day our souls depart

Life move in strangest ways

We died somewhat, somehow in every day

In tijden van strijd

Je lijkt alles te verliezen, en meer op de een of andere manier

Geen afnemend leven kan het terughalen

Kan de wereld niet beter maken om te gedijen

Ik kan ook niet blijven volharden

Je bent aan het afnemen in begrafeniswinden

Met duizend winters binnen

Je leven onthult zijn vermoeide ogen

De zon gaat onder in een sombere lucht

Je tanende verlangens in vuur en vlam gezet

Waar om je vernietigende leven is gerouwd

Duizend jaar lang, waar de pijn zich vermengt met woede

En de nacht steekt ons allebei in vuur en vlam

«Loop het smalle pad af

Jaren van verval

Voel opnieuw de zielsveroorzakende pijn van het leven»

Je gaat nu dood

Je laat het een beetje goddelijk voelen

Je milde ogen zijn enigszins helend

Je maakt het nu des te minder een strijd

Een kostbaar leven houdt op te bestaan

Je bent aan het afnemen en Eden is uitgehouwen

Struikel nog steeds onder een begrafenismaan

Je tranen vegen ze over de kust van het leven

Tot de dag dat je niet meer huilt

De zonsondergang is aan het afnemen

In het leven lijden we hetzelfde

Als de zonsondergang eraan komt

Vreemden stalken op uitgeholde grond

Verduisterde zielen verstrengeld

Samen aan het einde van het leven

Omarm het nieuwe goddelijke

Of nog een leven lang lijden

Ik kan de vlammen voelen

Het vuur likt me tevergeefs

Mijn leven kan niet worden heroverd

Nu niet, toen niet en nooit meer

We kruisen ons zwakke hart

De dag dat onze zielen vertrekken

Het leven beweegt op de vreemdste manieren

We stierven een beetje, op de een of andere manier in elke dag