At the Dawn I Wept - Silentium

At the Dawn I Rose

Just to Behold Her Grace

And I Sighed

Before the Beauty

That Veiled So Tenderly

The Death Inside of Her

And atthe Dawn I Spoke

With Words She Could Not Hear

And Snow, It Fell

So Full of Misery

Like the Blood From Thy Heaven

Like the Feathers of Divine

So Softly She Slept Away

That She Could Not See the Day

And the Darkness, that Fell with It

And at the Dawn I Wept

As I Hold Up Her Hand

Against My Armour

With Blood Her Hair Was Stained

And Her Eyes, Shut so Beautyfully

As the Kingdom Died

At the Dawn I Rose

Gewoon om haar genade te aanschouwen

En ik zuchtte

Voor de schoonheid

Dat was zo teder gesluierd

De dood in haar

En bij de dageraad sprak ik

Met woorden die ze niet kon horen

En sneeuw, het viel

Zo vol ellende

Als het bloed uit uw hemel

Zoals de veren van het goddelijke

Zo zacht sliep ze weg

Dat ze de dag niet kon zien

En de duisternis, die ermee viel

En bij de dageraad heb ik gehuild

Terwijl ik haar hand ophoud

Tegen mijn harnas

Met bloed was haar haar bevlekt

En haar ogen, sluit zo mooi

Toen het koninkrijk stierf