Когда сменяясь времена… - Сергей Матвеенко

Когда, сменяясь, времена

Приводят к вертелу баранов,

Не мы ли славим имена

Очередных своих тиранов?

Освобождаясь от гвоздей,

Душа поет с распятий нотных:

«Чем больше знаю я людей,

Тем больше я люблю животных!»

Порой, забыв язык людской

И не внимая уговору,

Не мы ли собственной рукой

Спускаем бешеную свору?

Грызня враждующих идей

И бормотанье ртов зевотных…

Чем больше знаю я людей,

Тем больше я люблю животных!

Когда в пылу своих побед,

Звериным обликом пугая,

Толпа желает слушать бред

Очередного попугая,

Я не желаю вслед за ней…

Я ухожу душою в вечность…

Чем больше знаю я людей,

Тем меньше верю в человечность.

Я — Лев загадочной страны

Людей с печальными глазами,

Где, видя бой со стороны,

Шестерки мнят себя тузами.

И я удачу пас не раз,

Но знал — иная есть дорога.

Чем больше знаю я о нас,

Тем больше понимаю Бога!

Перебирая четки лет,

Я у природы брал уроки.

Причиной наших вечных бед

Я вижу наши же пороки.

Учили с детства быть добрей,

Но мы добрей, увы, не будем…

Чем больше знаю я зверей,

Тем меньше доверяю людям…

Wanneer, veranderen, tijden

Ze brengen rammen aan de spies,

Verheerlijken we de namen niet?

Hun volgende tirannen?

Nagels wegwerken

De ziel zingt van muzikale kruisbeelden:

"Hoe meer mensen ik ken,

Hoe meer ik van dieren hou!”

Soms, de menselijke taal vergeten

En geen acht slaan op de overeenkomst,

Zijn we niet met onze eigen hand?

Laten we een razernij ontketenen?

Vechtpartij van strijdende ideeën

En het mompelen van gapende monden...

Hoe meer mensen ik ken

Hoe meer ik van dieren hou!

Wanneer, in het heetst van uw overwinningen,

Angstaanjagend met dierlijke vorm,

Het publiek wil naar onzin luisteren

nog een papegaai,

Ik wil haar niet volgen...

Ik vertrek met mijn ziel voor de eeuwigheid...

Hoe meer mensen ik ken

Hoe minder ik in de mensheid geloof.

Ik ben de Leeuw van het mysterieuze land

Mensen met droevige ogen

Waar, gezien het gevecht van opzij,

Zessen doen zich voor als azen.

En ik geef mijn geluk meer dan eens door,

Maar ik wist dat er een andere manier was.

Hoe meer ik over ons weet

Hoe meer ik God begrijp!

Gaande door de rozenkrans der jaren,

Ik heb lessen getrokken uit de natuur.

Oorzaak van onze eeuwige problemen

Ik zie onze eigen ondeugden.

Van kinds af aan geleerd om aardig te zijn,

Maar helaas, we zullen niet vriendelijker zijn ...

Hoe meer ik dieren ken

Hoe minder ik mensen vertrouw...