Гол Как Сокол - Сангу дэ САО

Гол как сокол — перед городом

С ветром наравне — под звёздным пологом

Строим козни — тем, кто дорог нам

Ходим в гости назло — улыбаемся врагам

Повезло меньше… ну… хорошо — больше

Завидно… а что ещё — остаётся праведникам?

Мы ж видим золото только при свете солнца

И нос свой дальше, чем окно не высунем — простудимся,

А камень то катится… Земля крутится

Друзья теряются — их забирает улица…

Шальная улица — дурь молодецкая

Волчьи оскалы слеплены — с улыбок детских

Знаю… как бывает больно сердцу

Закрыты двери — и не на что надеяться

Хлопоты… лимфоузлы заточены под опыты

Что дальше?

Дым, копоть и море фальши…

Топот в коридорах, крики: «дура, сука!»…

Прости меня, но я не мог тогда издать ни звука

Я был глубоко… не то чтобы в себе

Дрейфовал во лжи — так будет правильней…

И рад бы — оставить горсть воспоминаний памяти,

А образы развеять — над открытым пламенем,

Но я потерял мечту — в пучине времени

Бьюсь головой о стену, кричу… но всё равно её ищу…

Каждый Божий день, варится в суточной вязкости,

В кратковременном веселья, в объятиях грусти,

Уподобляться обманом своего же счастья.

Времена ненастья меняют скорбь.

Молебен, корка чёрного, пятьдесят, и снова в бой.

Бог мой, моя вера, вы со мной?

И чтобы не забыть домой дорогу к другу,

Я, как отец учил, буду бить судьбу падлюку по лицу,

И сколько пальцев нам хватит сосчитать слёзы,

Чтобы позже превратить их в поэзию и прозу.

Память детства как замороженную розу,

Буду греть ночами.

Свет, лампа, фото, кружка чаю.

Скучаю иногда, когда вокруг всем весело,

Эх щас бы эти, под гитару, песни.

Прокуренные ночью, этажи в подъезде.

Ютиться было тесно, зато все вместе.

До блеска натёртые носы, собак железных,

В душе мечтателя не будут хоронить надежды,

Ведь если есть желания, будут и стремления,

Заснеженные венки по весне оттают, как и прежде.

Doel als een valk - voor de stad

Met de wind gelijk - onder de sterrenhemel

We plotten intriges - voor degenen die ons dierbaar zijn

We gaan op bezoek uit wrok - we glimlachen naar de vijanden

Gelukkig minder ... nou ... goed - meer

Benijdenswaardig... en wat blijft er over voor de rechtvaardigen?

We zien goud alleen in het licht van de zon

En onze neus is verder dan we uit het raam steken - we worden verkouden,

En de steen rolt... De aarde draait

Vrienden zijn verdwaald - ze worden meegenomen door de straat...

Gekke straat - dappere dwaasheid

De grijns van een wolf is gevormd - van kinderglimlachen

Ik weet ... hoe het het hart pijn doet

De deuren zijn gesloten - en er is niets om op te hopen

Problemen ... lymfeklieren worden aangescherpt voor experimenten

Wat is het volgende?

Rook, roet en een zee van leugens...

Door de gangen stampen, schreeuwen: "Fool, bitch!" ...

Vergeef me, maar ik kon toen geen geluid maken

Ik zat diep ... niet echt in mezelf

Drijfde in leugens - het zal correcter zijn ...

En ik zou graag een handvol herinneringen aan het geheugen achterlaten,

En verdrijf de beelden - boven een open vlam,

Maar ik verloor mijn droom - in de afgrond van de tijd

Ik stoot mijn hoofd tegen de muur, schreeuwend... maar ik ben nog steeds op zoek naar haar...

Elke Godsdag, gekookt in dagelijkse viscositeit,

Op korte termijn plezier, in de armen van verdriet,

Wees als een bedrieger van je eigen geluk.

Tijden van slecht weer veranderen verdriet.

Een gebedsdienst, een korst van zwart, vijftig, en weer ten strijde.

Mijn God, mijn geloof, bent u bij mij?

En niet te vergeten de weg naar huis naar een vriend,

Ik, zoals mijn vader leerde, zal het lot van de klootzak in het gezicht slaan,

En hoeveel vingers zullen genoeg zijn om de tranen te tellen,

Om er later poëzie en proza ​​van te maken.

De herinnering aan de kindertijd is als een bevroren roos,

Ik zal 's nachts opwarmen.

Licht, lamp, foto, mok thee.

Ik mis soms wanneer iedereen in de buurt plezier heeft,

Oh, nu, deze, met een gitaar, liedjes.

Rokerig 's nachts, vloeren bij de ingang.

Het kruipen was nauw, maar allemaal samen.

Gepolijste neuzen tot een glans, ijzeren honden,

Hoop zal niet worden begraven in de ziel van een dromer,

Immers, als er verlangens zijn, zullen er aspiraties zijn,

Met sneeuw bedekte kransen zullen in de lente ontdooien, net als voorheen.