Olet puolisoni nyt - Samuli Putro

Ei preeriaa, ei peltoja, ei vuortenhuippuja

On kaupunki ja kaupungissa kaksi vanhusta.

Toinen herää painajaiseen

toistuvaan ja nousee sängystä

Sudet eivät ulvo eikä vesi hyytävää

On puolisonsa vartalolla kaksi täkkiä, toinen oli lahja jonka reuna repsottaa

Katse jähmettyy, kello ei

Kyyneleitä virtaa vasta alakerrassa, on hiljaisuus niin täydellisen hiljaista

Että kuiskauskin on huuto.

En vaihtais sekunttiakaan

En nuoruutta en vimmaisia kasvukipuja, en jäätä joka murtui, en kirkonkelloja

Olit puolisoni silloin, olet puolisoni nyt

Tapetoitu seinä on ja puinen lattia, valokuvat koirasta ja lastenlapsista

Yläkerta yskii, askel ottamatta jää, filmi pysähtyy …

Kutsun tätä rakkaudeksi kahden ihmisen

Kutsun tätä elämäksi vaikka ole en täydellistä suoritusta tehnyt minäkään

Kyyneleitä virtaa vasta alakerrassa, on hiljaisuus niin täydellisen hiljaista

Että kuiskauskin on huuto.

En vaihtais sekunttiakaan

En nuoruutta en vimmaisia kasvukipuja, en jäätä joka murtui, en kirkonkelloja

Olit puolisoni silloin, olet puolisoni nyt

Kun väkivahva kevät puhkeaa, ja aamu kantaa rautahaarniskaa

Kun vaja tehdään vuolukivestä, mä olen siinä nuorena kuin nurmet on

Sä istut salin nurkkapöydässä, musiikki on rytmitettyä

Minä kysyn saanko luvan, sinä nyökkäät

Sinä nyökkäät …

Kyyneleitä virtaa vasta alakerrassa, on hiljaisuus niin täydellisen hiljaista

Että kuiskauskin on huuto.

En vaihtais sekunttiakaan

En nuoruutta en vimmaisia kasvukipuja, en jäätä joka murtui, en kirkonkelloja

Olit puolisoni silloin, olet puolisoni nyt

Geen prairie, geen velden, geen bergtoppen

Er is een stad en een stad voor twee senioren.

Een ander wordt wakker met een nachtmerrie

terugkerend en uit bed komen

Wolven huilen niet en het water bevriest niet

Er zijn twee quilts op het lichaam van zijn vrouw, de andere was een geschenk met een bungelend randje

De blik bevriest, de klok niet

Tranen stromen alleen beneden, de stilte is zo volkomen stil

Dat gefluister is een schreeuw.

Ik zou geen seconde veranderen

Geen jeugd, geen hectische groeipijnen, geen ijs dat brak, geen kerkklokken

Je was toen mijn echtgenoot, je bent nu mijn echtgenoot

De behangmuur is en houten vloer, foto's van de hond en kleinkinderen

Boven hoest, er wordt geen stap gezet, de film stopt...

Ik noem dit de liefde van twee mensen

Ik noem dit leven, ook al heb ik ook geen volledige uitvoering gedaan

Tranen stromen alleen beneden, de stilte is zo volkomen stil

Dat gefluister is een schreeuw.

Ik zou geen seconde veranderen

Geen jeugd, geen hectische groeipijnen, geen ijs dat brak, geen kerkklokken

Je was toen mijn echtgenoot, je bent nu mijn echtgenoot

Wanneer een gewelddadige lente uitbreekt en de ochtend ijzeren harnassen draagt

Als de schuur van speksteen is, ben ik zo jong als het gras

Je zit aan de hoektafel van de zaal, de muziek is ritmisch

Ik zal vragen of ik toestemming krijg, je zult knikken

Je knikt...

Tranen stromen alleen beneden, de stilte is zo volkomen stil

Dat gefluister is een schreeuw.

Ik zou geen seconde veranderen

Geen jeugd, geen hectische groeipijnen, geen ijs dat brak, geen kerkklokken

Je was toen mijn echtgenoot, je bent nu mijn echtgenoot