The Ballad Of George Collins - Sam Lee

George Collins walked out

One May morning

When May was all in bloom

And who should he see

But a fair pretty maid

Washing her white marble stone

She whooped

She hollered

She called so loud

She waved her lily-white hand

«Come hither to me

George Collins,» cried she

«For your life, it won’t last you long.»

He put his bent bow down by Brent-side

And across the river sprang he

He gripped his hands

Round her middle so small

And he kissed her red ruby lips

Then he rode home to his father’s own house

Loudly knocked at the ring

«Arise, arise my father!»

he cried

«Rise and please let me in!»

«Oh arise, arise, dear mother,» he cried

«Rise and make up my bed!»

«Arise, arise, dear sister,» he cried

«Get a napkin to tie round my head.»

«For, if I should die tonight

As I suppose I shall

Please bury me 'neath that white marble stone

That lies 'neath fair Ellender’s hall.»

Fair Ellender sat all in her hall

Weaving her silk so fine

Who should she see, but the finest corpse

That ever her eyes shone on

Oh, Fair Ellender called on her head maid:

(Oh, oh George Collins…

Oh, oh, his sake…) (x4)

«Whose corpse is this oh so fine?»

She made her reply:

«George Collins' corpse;

An old, true lover of mine.»

«Put him down, my brave little boys

And open his coffin so wide

That I may kiss his red ruby lips,»

(Oh George Collins' sake…)

«Ten thousand times they’ve kissed mine.»

The news being carried to fair London town

Wrote on London gate

«Six pretty maids died all in one night

And all for George Collins' sake.»

George Collins liep weg

Op een ochtend in mei

Toen mei helemaal in bloei stond

En wie moet hij zien?

Maar een mooie meid

Haar witte marmeren steen wassen

Ze schreeuwde

Ze schreeuwde

Ze riep zo luid

Ze zwaaide met haar leliewitte hand

"Kom hier naar mij"

George Collins,' riep ze

"Voor je leven zal het niet lang duren."

Hij zette zijn gebogen boog neer aan de Brent-kant

En aan de overkant van de rivier sprong hij

Hij greep zijn handen vast

Rond haar middel zo klein

En hij kuste haar rode robijnrode lippen

Toen reed hij naar huis, naar zijn vaders eigen huis

Er werd hard op de ring geklopt

"Sta op, sta op mijn vader!"

hij huilde

"Sta op en laat me alsjeblieft binnen!"

"O, sta op, sta op, lieve moeder," riep hij

"Sta op en maak mijn bed op!"

"Sta op, sta op, lieve zus," riep hij

"Pak een servet om om mijn hoofd te binden."

"Want als ik vanavond zou sterven"

Zoals ik veronderstel dat ik zal

Begraaf me alsjeblieft 'onder die witte marmeren steen'

Dat ligt 'onder de schone zaal van Ellender'.

Fair Ellender zat allemaal in haar hal

Haar zijde zo fijn weven

Wie zou ze moeten zien, maar het mooiste lijk?

Dat ooit haar ogen straalden

Oh, Fair Ellender riep haar hoofdmeid op:

(Oh, oh George Collins...

Oh, oh, omwille van hem...) (x4)

"Wiens lijk is dit o zo fijn?"

Ze gaf haar antwoord:

«Het lijk van George Collins;

Een oude, echte minnaar van mij.»

"Zet hem neer, mijn dappere kleine jongens"

En open zijn kist zo wijd

Dat ik zijn rode robijnrode lippen mag kussen,»

(O, omwille van George Collins...)

"Tienduizend keer hebben ze de mijne gekust."

Het nieuws wordt naar de eerlijke stad Londen gebracht

Schreef op London Gate

«Zes mooie dienstmeisjes stierven allemaal in één nacht»

En dat allemaal ter wille van George Collins.»