Dame Olvido - Ricardo Montaner

Por ese mar de llanto que ha dejado en mi guitarra

Por ese quebranto que me ataca por la espalda

Por esos rencores que me toman por asalto

Por esos insomnios que traspasan el asfalto

Porque se destiñe el azul de la mañana

Porque me ha dejando esperando en la parada

Yo te pido que me des olvido

Para que recuerde siquiera mi fecha natal

El país donde vivo y su capital

Yo te pido que me des olvido

Para que la olvide, aunque sé de memoria

Su olor, su teléfono nuevo y su dirección

Dame olvido, dame olvido

Tu valor de mujer premio Nobel de paciencia

Aunque en silencio me grites

Que me calle y que te quiera

Océano de besos, salpícame en palabras

Inunda mi desierto y germíname de ganas

Voor die zee van huilen die nog in mijn gitaar zit

Voor die gebrokenheid die me van achteren aanvalt

Voor die wrok die me stormenderhand overvallen

Voor die slapeloosheid die het asfalt oversteken

Omdat het blauw van de ochtend vervaagt

Omdat hij me bij de halte heeft laten wachten

Ik vraag je om mij te vergeten

Zodat ik zelfs mijn geboortedatum onthoud

Het land waar ik woon en de hoofdstad

Ik vraag je om mij te vergeten

Zodat ik haar vergeet, hoewel ik het uit mijn hoofd weet

Je geur, je nieuwe telefoon en je adres

Geef me vergeetachtigheid, geef me vergeetachtigheid

Je moed als Nobelprijswinnende vrouw voor geduld

Zelfs als je stilletjes tegen me schreeuwt

Dat ik mijn mond houd en dat ik van je hou

Oceaan van kussen, plons me in woorden

Overstroom mijn woestijn en ontkiem me met verlangen