Les Dimanches À La Con - Renaud

Boules de gommes et p’tits mystères

Je m' demande si y’a d' quoi faire

Une chanson

Du parfum d’Amsterdamère

Qui sortait d' la pipe en terre

Du tonton

De mes bobos sur les coudes

Du bruit d' la machine à coudre

Dans l' salon

Et du gros chagrin surtout

De ma p’tite frangine qui boude

Pour de bon

Mais la nostalgie tu sais

Autour de quarante balais

Quand ça t 'chope

Ca t' donne envie d' te r’tourner

Sur toutes ces journées ratées

Sans tes potes

Ca donne envie d' retrouver

Et tes billes et tes cahiers

Et ta gomme

Et d' pardonner à ta mère

D’avoir jamais bien su faire

La tarte au pommes

Les dimanches à la con

De quand j’avais disons

Dix ans

Me reviennent souvent

Pas toujours mais mettons

Tout l' temps

Avec les frangins on s' cultait

On s' balançait des coups d' pieds

Sous la table

Pour avoir l' blanc du poulet

Que la mère nous découpait

Equitable

Pis on f’sait dans nos assiettes

Avec la purée toute bête

Au milieu

Des p’tits volcans super chouettes

Qui mettaient dans nos p’tites têtes

Du ciel bleu

Boules de gomme et p’tits mystères

Je m' demande si y’a d' quoi faire

Trois couplets

De ces journées sans lumière

Des gâteaux d’anniversaires

Partagés

De ces bouteilles de Clairette

Qu’on détestait en cachette

Et pis d' l’angoisse

De ces heures devant la f’nêtre

A r’gardé une bicyclette

Juste en face

Les dimanches à la con

De quand j’avais disons

Dix ans

Me reviennent souvent

Pas toujours mais mettons

Tout l' temps

Les dimanches à la con

De mes automnes monotones

Faisaient d' moi un santon

Sur le tapi du salon

Y’a cent ans

Dans cet ennui accepté

Des après-midis passés

En silence

Quand les lumières s’allumaient

C’est toute la nuit qui tombait

Sur l’enfance

Ca sentait déjà l'école

Le cartable le tube de colle

Du lendemain

On priait pour que coups d' bol

On s' réveille avec une rougeole

Au matin

Les dimanches à la con

De quand j’avais disons

Dix ans

Me reviennent souvent

Pas toujours mais mettons

Tout l' temps

Les dimanches à la con

De mes automnes monotones

Faisaient d' moi un santon

Sur le tapi du salon

Y’a cent ans

Kauwgomballen en kleine mysteries

Ik vraag me af of er iets te doen is

Een lied

Van het parfum van Amsterdamère

Dat kwam uit de kleipijp

Oom

Van mijn zweren op de ellebogen

Geluid van de naaimachine

In de woonkamer

En vooral liefdesverdriet

Van mijn mokkende zus

Echt

Maar nostalgie weet je wel

Ongeveer veertig bezems

Wanneer het je raakt

Het zorgt ervoor dat je je wilt omdraaien

Op al die mislukte dagen

Zonder je vrienden

Het maakt dat ik wil vinden

En je knikkers en je notitieboekjes

En je gum

En vergeef je moeder

Van nooit weten hoe het goed te doen

appeltaart

Bullshit zondagen

Van toen ik zei

Tien jaar

kom vaak bij me terug

Niet altijd, maar laten we zeggen

altijd

Met de broeders die we aanbaden

We waren elkaar aan het schoppen

Onder de tafel

Om de kipfilet te hebben?

Dat de moeder ons in stukken heeft gesneden

Kermis

En we weten het op ons bord

Met de gekke puree

Tussen

Super coole kleine vulkanen

Wie heeft er in onze hoofdjes gestopt

blauwe lucht

Kauwgomballen en kleine mysteries

Ik vraag me af of er iets te doen is

drie verzen

Van die dagen zonder licht

verjaardagstaarten

Gedeeld

Van die flessen Clairette

Die we stiekem haatten

En erger van angst

Van die uren voor het raam

Gekeken naar een fiets

Gewoon vooraan

Bullshit zondagen

Van toen ik zei

Tien jaar

kom vaak bij me terug

Niet altijd, maar laten we zeggen

altijd

Bullshit zondagen

Van mijn eentonige herfsten

Maakte me een santon

Op het vloerkleed in de woonkamer

Honderd jaar geleden

In deze verveling geaccepteerd

middagen doorgebracht

stil

Toen de lichten aan waren

Het viel de hele nacht

over de kindertijd

Het rook al naar school

Het bindmiddel de tube lijm

Morgen

We hebben gebeden voor wat geluk

We worden wakker met de mazelen

In de ochtend

Bullshit zondagen

Van toen ik zei

Tien jaar

kom vaak bij me terug

Niet altijd, maar laten we zeggen

altijd

Bullshit zondagen

Van mijn eentonige herfsten

Maakte me een santon

Op het vloerkleed in de woonkamer

Honderd jaar geleden