Fatigué (Répétitions Bercy 2007) - Renaud

Jamais une statue ne sera assez grande

pour dpasser la cime du moindre peuplier

et les arbres ont le coeur infiniment plus tendre

que celui des hommes qui les ont plants

Pour toucher la sagesse qui ne viendra jamais

j’changerais la sve du premier olivier

contre mon sang impur d’tre civilis

responsable anonyme de tout le sang vers

Fatigu, fatigu

fatigu du mensonge et de la vrit

que je croyais si belle, que je voulais aimer

et qui est si cruelle que je m’y suis brl

Fatigu, fatigu

Fatigu d’habiter sur la plante terre

sur ce grain de poussire, sur ce caillou minable

sur cette fausse toile perdue dans l’univers

berceau de la btise et royaume du mal

o la plus volue parmi les cratures

a invent la haine, le racisme et la guerre

et le pouvoir maudit qui corrompt les plus purs

et amne le sage cracher sur son frre

Fatigu, fatigu

fatigu de parler, fatigu de me taire

quand on blesse un enfant, quand on viole sa mre

quand la moiti du monde en assassine un tiers

Fatigu, fatigu

Fatigu de ces hommes qui ont tu les indiens,

massacr les baleines et billonn la vie,

extermin les loups, mis des colliers aux chiens

qui ont mme russi pourrir la pluie

La liste est bien trop longue de tout ce qui m’coeure

depuis l’horreur banale du moindre fait divers

il n’y a plus assez de place dans mon coeur

pour loger la rvolte, le dgot, la colre

Fatigu, fatigu

fatigu d’esprer et fatigu de croire

ces ides brandies comme des tendards

et pour lesquelles tant d’hommes ont connu l’abattoir

Fatigu, fatigu

Je voudrais tre un arbre, boire l’eau des orages

me nourrir de la terre, tre ami des oiseaux,

et puis avoir la tte si haut dans les nuages

qu’aucun homme ne puisse y planter un drapeau

Je voudrais tre un arbre et plonger mes racines

au coeur de cette terre que j’aime tellement

et que ce putain d’homme chaque jour assassine

je voudrais le silence enfin, et puis le vent…

Fatigu, fatigu

Fatigu de har et fatigu d’aimer

surtout ne plus rien dire, ne plus jamais crier

fatigu des discours, des paroles sacres

Fatigu, fatigu

Fatigu, fatigu fatigu de sourire, fatigu de pleurer

fatigu de chercher quelques traces d’amour

dans l’ocan de boue o sombre la pense

Fatigu, fatigu

Een standbeeld zal nooit groot genoeg zijn

om boven de top van de kleinste populier uit te stijgen

en de bomen zijn oneindig teder van hart

dan die van de mannen die ze hebben geplant

Om de wijsheid aan te raken die nooit zal komen

Ik zou het sap van de eerste olijfboom veranderen

tegen mijn onreine bloed om beschaafd te zijn

anoniem verantwoordelijk voor al het bloed

Moe moe

moe van leugens en waarheid

waarvan ik dacht dat het zo mooi was, waar ik van wilde houden

en wat zo wreed is dat ik mezelf erin heb verbrand

Moe moe

Moe van het wonen op de plantenaarde

op dit stofje, op deze armoedige kiezelsteen

op dit nep canvas verloren in het universum

bakermat van domheid en koninkrijk van het kwaad

o meest geëvolueerd onder de wezens

uitvinder van haat, racisme en oorlog

en de vervloekte macht die de zuiverste bederft

en breng de wijze man om op zijn broer te spugen

Moe moe

moe van het spreken, moe van het zwijgen

wanneer je een kind pijn doet, wanneer je zijn moeder verkracht

wanneer de halve wereld een derde vermoordt

Moe moe

Moe van deze mannen die de Indianen hebben vermoord,

afgeslachte walvissen en uitgewist leven,

roei de wolven uit, doe de honden een halsband om

die er zelfs in slaagde te rotten in de regen

De lijst is veel te lang van alles wat mij interesseert

van de banale horror van het kleinste nieuwsbericht

er is niet genoeg ruimte in mijn hart

om opstand, walging, woede te huisvesten

Moe moe

moe van het hopen en moe van het geloven

deze ideeën hielden stand als spandoeken

en waarvoor zoveel mannen het slachthuis kennen

Moe moe

Ik zou graag een boom zijn, regenwater drinken

voed me van de aarde, wees een vriend van de vogels,

en dan je hoofd zo hoog in de wolken hebben

dat niemand daar een vlag kan planten

Ik zou graag een boom zijn en mijn wortels laten zinken

in het hart van dit land waar ik zoveel van hou

en dat deze verdomde man elke dag moorden

Ik wil eindelijk stilte, en dan de wind...

Moe moe

Moe van har en moe van liefhebben

vooral niets meer zeggen, nooit meer schreeuwen

moe van toespraken, heilige woorden

Moe moe

Moe, moe, moe van glimlachen, moe van huilen

moe van het zoeken naar sporen van liefde

in de oceaan van modder waar het denken verduistert

Moe moe