Écoutez-moi les gavroches - Renaud

Pour toutes les fleurs du béton,

Pour tous les gamins de Paris,

J’ai composé cette chanson

Pour éclairer leurs sombres nuits.

Pour ceux qui vivent sur le bitume,

Qui n’ont jamais vu le gazon,

Qui ne connaissent que la brume,

Qui n’ont qu’un ciel gris pour plafond.

Ecoutez-moi, les Gavroches,

Vous les enfants de la ville,

Non Paris n’est pas si moche,

Ne pensez plus à l’an 2000.

Ouvrez vos yeux pleins d’innocence

Sur un Paris qui vit encore

Et qui fera de votre enfance

Le plus merveilleux des décors.

Voyez plus loin que l’horizon,

Le temps n’a pas tout démoli,

Les rues sont pleines de chansons,

Les murs ne sont pas toujours gris.

Ecoutez-moi, les Gavroches,

Vous les enfants de la ville,

Non Paris n’est pas si moche,

Ne pensez plus à l’an 2000.

Traînez vos vies dans les ruelles,

Dans les vieux bistrots, dans les cours,

Et sur les pavés éternels

Qui n’ont pas quitté les faubourgs.

Allez respirer sur la Butte

Tous les parfums de la Commune,

Souvenir de Paris qui lutte,

Et qui pleure parfois sous la Lune.

Allez, Ecoutez-moi, les Gavroches,

Vous les enfants de ma ville,

Non Paris n’est vraiment pas si moche,

Ne pensez plus à l’an 2000

Voor alle betonnen bloemen,

Voor alle kinderen in Parijs,

Ik heb dit lied gecomponeerd

Om hun donkere nachten te verlichten.

Voor degenen die op het asfalt wonen,

Die nog nooit de grasmat hebben gezien,

Die alleen de mist kennen,

Die alleen een grijze lucht als plafond hebben.

Luister naar mij, de Gavroches,

Jullie stadskinderen,

Nee Parijs is niet zo lelijk,

Denk niet meer aan het jaar 2000.

Open je onschuldige ogen

Op een Parijs dat nog steeds leeft

En wie zal je jeugd maken

Het mooiste landschap.

Verder kijken dan de horizon,

De tijd heeft niet alles vernietigd,

De straten zijn vol liedjes,

Muren zijn niet altijd grijs.

Luister naar mij, de Gavroches,

Jullie stadskinderen,

Nee Parijs is niet zo lelijk,

Denk niet meer aan het jaar 2000.

Sleep je leven door de steegjes,

In oude bistro's, op binnenplaatsen,

En op de eeuwige kasseien

Die de buitenwijken niet hebben verlaten.

Ga ademen op de Butte

Alle smaken van de Commune,

Herinnering aan het worstelende Parijs,

En soms huilt onder de maan.

Kom op, luister naar me, de Gavroches,

Jullie kinderen van mijn stad,

Nee, Parijs is echt niet zo lelijk,

Denk niet meer aan het jaar 2000