Dubliners - Renaud

Oh, Dublin, tu es ma «City»

Ma ville, mon pays

Coupée en deux par la Liffey si sombre

Et j’aurai beau courir partout

Dessus ce vaste monde

Je reviendrai creuser ma tombe ici

Les Dubliners comme moi

S’essayent toute la vie

De rester, d’une bière brune

Les plus fidèles amis

Et quand sonne l’heure

Comme un glas sur nos cœurs

Du dernier verre, autour de minuit

Vont chanter un poème

Aux étoiles lointaines

Vers la porte sacrée de Saint-James

La Liffey qui déchire

Notre belle ville en deux

Est si boueuse que, bientôt

Nous marcherons sur l’eau

Et sur Foley street, quand les voyous se fritent

Avec les bobbies, c’est à mains nues

Et pourtant les journaux

Déversent dans leurs mots

Plus de sang que tous les caniveaux

Ma Dublin, sous la pluie

S’inonde de lumière

Car le sourire des gens d’ici

Illumine la terre

Et Molly Malone qui pousse son chariot

En chantant «Alive, alive oh !»

Est de bronze tout comme

Le noble cœur de ces hommes

Dubliners comme moi à jamais

Oh, Dublin, jij bent mijn "Stad"

Mijn stad, mijn land

In tweeën gesneden door de Liffey zo donker?

En ik zou overal kunnen rennen

Over deze wijde wereld

Ik kom hier terug om mijn graf te graven

Dubliners zoals ik

Probeer elkaar voor het leven

Om te blijven, een donker biertje

De meest trouwe vrienden

En als het uur slaat

Als een doodsklok op ons hart

Laatste drankje, rond middernacht

Zal een gedicht zingen

Naar verre sterren

Op weg naar de Heilige Poort van St. James

De Rippende Liffey

Onze mooie stad in twee

Is zo modderig dat snel

We zullen over water lopen

En in Foley Street, als de boeven bakken

Met de bobbies is het met blote handen

En toch de kranten

Morsen in hun woorden

Meer bloed dan alle goten

Mijn Dublin, in de regen

Overspoeld met licht

Omdat de glimlach van de mensen hier

Verlicht de aarde

En Molly Malone duwt haar karretje

Zingen "Levend, levend oh!"

Is brons net als

De nobele harten van deze mannen

Dubliners vinden mij voor altijd leuk